Ik hoor en lees alleen maar over mensjes die mopperen over de elastieken stem op de nieuwe 90 day men, Panda Park. Ik heb zelf veel meer moeite met de hoes. Godsamme, daar kan de benedengemiddelde hardrockband nog een voorbeeld aan nemen. Wat een spuuglelijk ding! Zo’n hoesje dat hooguit uitnodigt om geplaatst te worden in de uitverkoopbakken en er dan lekkerbekkend door één of andere gek uitgetrokken wordt die lelijke hoesjes verzamelt. Maar goed misschien zet het die gek wel op het juiste spoor. Alhoewel Panda Park niet het beste werk van 90 Day Men is. Het haalt het namelijk niet bij voorganger To Everybody en is duidelijk een gevalletje van een stapje te ver. Daardoor ga ik me aan andere dingen ergeren. Bijvoorbeeld aan de toetsenpartijen. Ik kan me zwaar vergissen, maar het toch wel het grote donkerbruine niet te vermijden vermoeden dat die toetsen uit een piano met een stekker komen. En ik houd niet zo van piano’s met een stekker. Als ik dan in “Too Late or Too Dead” ook nog eens het idee heb dat ze leentjebuur doen bij de muzak van Richard “Fucking” Clayderman, gaan de kortgeschoren nekharen me overeind staan. Alhoewel aan de andere kant het ook wel knap is hoe ze van die gerecyclede pianoglimlach een eigen nummer maken. Het is allemaal net niet en steeds weer die hoes op mijn netvlies. Er zijn betere dagen, snel ff (It (Is) It) Critical Band in de speler doen.
File: 90 Day Men – Panda Park
File Under: Arme panda’s