Er zijn van die bands waar ik de lezer maar mee lastig blijf vallen. The Books is er zo een. Bij elke sample uit talkshow, meditatiecursus of obscure film moet ik aan het New Yorkse duo denken. Ik kon daardoor mijn lol niet op met dit album van Public Service Broadcasting. Het album is van de eerste tot de laatste minuut gevuld met versnipperde stemmetjes. Alsof iemand continu langs decennia aan BBC-kanalen zit te zappen. Het resultaat is aandoenlijk, melig, en heerlijk chaotisch. ‘Someday I am going to build a plane that moves just like a bird’, babbelt een kerel in “Spitfire”. De begeleidingsband vuurt het gevechtsvliegtuig alvast aan. Muzikaal heeft de groep minder met The Books van doen. Er wordt behoorlijk dansbaar gerockt, en ook de synths zijn meer eighties dan onbestemde frutsel-ambient. Wel wordt er af en toe een banjo bijgehaald, zodat we toch weer terugkeren op vertrouwd melancholisch terrein. “Night Mail” is mijn favoriete liedje. Een sensuele The XX-achtige groove begeleidt een volslagen onsexy activiteit: het sorteren der post. Dit soort eclectische dwarsverbanden legt Public Service Broadcasting een heel album lang. Ze maken de titel volkomen waar. Bergbeklimmen wordt een avontuur om mee te fluiten. ‘Why should a man climb Everest? Because it is there.’
mij=Test Card
4 reacties