Ik begrijp wel dat niet iedereen enthousiast wordt bij het huidige soulrevivaltje met artiesten als Lee Fields of Charles Bradley. Het is allemaal al eens gedaan. Maar dat zou je ook kunnen zeggen van de nodige garagerockbands, hoe goed ook. Of van de psychedelische vrienden die de sixties uitmelken. Gelukkig heb je dan bands die uit meerdere vaatjes tappen, zoals in dit geval King Khan. Het was lang stil rond deze Canadees. Naar verluidt had hij even tijd nodig om weer tot zichzelf te komen. Naast de solo-King Khan, is er de King Khan & The BBQ Show (met Mark Sultan) en dus in dit geval King Khan And The Shrines. Eigenlijk dacht ik dat hij afscheid had genomen van The Shrines. Hun laatste album What Is?! is uit 2007. In 2008 was er volgens de wiki nog een album, maar als ik de tracklist bekijk is dit meer een verzamelaar. Niet zo vreemd dat dit soort releases verschijnt als er een beperkte distributiereikwijdte is van hun eerdere werk. Idle No More is echter wereldwijd uitgebracht via Merge Records, en ik heb het gevoel dat ze hiermee een stap voorwaarts zetten. Maar goed, Idle No More dus. King Khan And The Shrines, totaal tien man(!), is hiermee weer helemaal terug. Nou heb ik al een groot zwak voor ze, maar deze release is wederom super. Of het nu gaat de gevoelige snaar (“Thorn In Her Pride”, “Darkness”), het swingende (“Bite My Tongue”, “Luckiest Man”) of de psychedelica (“Idle No More”, “Of Madness I Dream”), het album Idle No More brengt het. King Khan valt nog meer dan op eerdere releases op door zijn stemgebruik. Dan gaat het rauw, dan hoog en soms gewoon als de unieke Khan zelf. Na twaalf liedjes in een kleine veertig minuten is het echter gebeurd. Ik wil meer. Dat is een goed teken, en waar ik normaliter predik dat er meer geschrapt moet worden zal hier niet verder zeuren. Idle No More is dus een vette aanrader voor iedereen die van soul, garagerock of psychedelica houdt, en eigenlijk helemaal voor hen die van de combi houdt.
mij=Merge
4 reacties