Eind 2011 belandde Spitting Daggers van het Schotse Sparrow And The Workshop om mijn bureau, en kon dat album op de valreep door naar mijn jaarlijst. Iets waar ik overigens nog steeds achtersta. De Schotlandreis die ik aankondigde is er niet gekomen en een bezoek aan een optreden van het trio ook niet. En toen was het alweer 2013 en belandde hun nieuwe album helemaal niet op de File Under-burelen. Aangezien de wereldwijde roem nog – geheel onterecht – beperkt is, had ik hun nieuwe Murderopolis bijna gemist. Hun wiki is tekstueel zelfs nog niet bijgewerkt. Gelukkig hebben we tegenwoordig sociale media die mij even wakker maakten: er is een nieuwe Sparrow And The Workshop! En nu een fysiek exemplaar voor me ligt moet ik het maar wereldkundig maken: wat komt-ie weer binnen. Wat een stem heeft frontvrouw Jill O’Sullivan. Als zij haar smoel opentrekt dan ben ik als het ware aan de grond vastgenageld. Wat me eigenlijk bij de opener “Valley Of Death” opviel is de ritmesectie: wat een speelsheid. Het lijkt Big Country wel: Schotse kanjers die furore maakten in de jaren tachtig. Bij Sparrow And The Workshop hoor je dat de rockband hun roots hebben in de folk, al kunnen folkhaters gerust ademhalen. De indierock is meer een mix van PJ Harvey met de baspartijen van The Cure en de drumpartijen van Big Country. Murderopolis is weer een geweldig intens en sterk album, althans op tien van de elft songs. De achtste track “Avanche Of Lust” vind ik net wat te slap, alsof hij nog niet uitontwikkeld is. Verder knarst het, is er bombast en volop emotie. Als ik echter wat recensies google, dan durf ik wel te stellen dat Murderopolis niet hun doorbraak gaat worden. Maar mij kan het verder weinig schelen: het is helemaal mijn bandje.
mij=Distiller Publishing
4 reacties