Hoewel Ted Nugent nog steeds studio-albums uitbrengt, komt hij voornamelijk nog in het nieuws met reactionaire teksten waar zelfs de gekkies van de Tea Party nog hun bedenkingen bij zouden hebben. Terwijl de Motorcity Madman wat mij betreft toch een van de beste live-albums van de jaren zeventig op zijn naam heeft staan, Double Live Gonzo uit 1978. Dat album bevatte elf tracks, waarvan er maar liefst zeven terugkomen op dit dubbelalbum. Op Ultralive Ballisticrock staat een optreden van de I Still Believe-tournee uit 2011. De band is meer dan uitstekend, met Derek St. Holmes (al jaren Nugents sidekick op zang en gitaar), drummer Mick Brown (Dokken) en bassist Greg Smith (ex-Dokken, ex-Rainbow). Nugent mag dan stokdoof zijn door jaren van gierende feedback, zijn gitaarspel is nog altijd uitstekend. Tijdens de nummers babbelt Nugent volop, zonder dat dat de vaart eruit haalt. Helaas is het aantal reactionaire rants van Ome Ted tússen de nummers in de loop der jaren stevig toegenomen en is de lengte van de songs afgenomen ten koste van de solo’s. Er blijven nog heel wat solo’s over, maar een “Hibernation”, met tien minuten trommelvliessplijtende feedback, zit er niet tussen. Een deel van de songs is ook niet veel meer dan een rant. Neem nou “I Still Believe”: het is vooral een eindeloos herhaald refrein ‘We still believe, we believe in America’. Dat doet het daar vast goed, maar een song kun je het amper noemen. Ted Nugent blijft een fenomenale gitarist, maar zijn eh… nogal eenkennige ideeën worden hier – zeker voor Europese begrippen – wel heel erg door de strot gedrukt. Dat hij afsluit met vier van de klassiekers (“Motorcity Madhouse”, Cat Scrath Fever”, “Strangelhold” en “Great White Buffalo”) maakt nog iets goed. Maar ik zet toch Double Live Gonzo maar weer eens op.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties