Fijne artiesten missen, het kan nog. Zelfs wanneer je zoals ik 24/7 met muziek bezig bent. En toch is Give It Back het vierde album van de Amerikaan Hamilton Loomis. Ik vermoed dat mijn omissie te maken heeft met ‘s mans muziek, want die heeft een aantal nogal Amerikaanse elementen. Het gitaarwerk heeft een klassieke, lichte bluessound á la Robert Cray. Als geheel is dit album echter een stuk minder klassiek in zijn benadering. Integendeel, het is allemaal behoorlijk commercieel klinkend – nou ja, commercieel in de jaren tachtig, dat wel. De talkbox wordt nogal eens gebruikt op dit album, bijvoorbeeld in “Partner In Crime”. Gelukkig wel subtiel, want volgens mij is de talkbox in de rock streng verboden voor én na Peter Frampton… Het is op dit album net alsof je Robert Cray samen met een funkzanger als gastmuikant bij Steely Dan hoort, zoiets. De songs zitten echter prima in elkaar en er is ook ruimte voor individuele instrumenten om te schitteren, of dat nu de gitaar, het orgel, een saxofoon of in het titelnummer meesterbassist Victor Wooten is. Dat u niet denkt dat u een soort muzikale glibberaar als Bruno Mars voor de kiezen krijgt. Van mij hadden er wat meer songs als “High” opgemogen, iets meer uptempo en steviger – en met een lekkere harmonicasolo. Het is precies de afwisseling die op dit album hier en daar ontbreekt. Juist op albums als dit moeten zo nu en dan even alle registers opengetrokken worden. En toch, het mag dan veilige niets-aan-de-handmuziek zijn, er zit genoeg échte, niet dichtgesmeerde funk, rock en blues in om een album lang leuk te blijven.
De Engelsman Paul Rose zit veel meer in de bluesrockhoek, met als vermoedelijke voorbeelden Gary Moore en Rory Gallagher. Geen slechte voorbeelden en ook Rose kan een aardig potje gitaarspelen. Desondanks wil zijn dertiende album, Double Life, alsmaar niet beklijven. Een blik op de songwriters verklaart waarschijnlijk waarom: op dit album staat geen enkele zelfgepende song, het zijn allemaal behoorlijk bekende blues- en soulcovers. Dan wordt het wel lastig om iets van een eigen stijl te creëren, zeker wanneer je een behoorlijke maar voor bluesbegrippen ook vrij generieke stem hebt. En dan gebruikt Rose naast een reeks sessiemuzikanten ook nog eens een gastvocalisten. Natuurlijk, Bernard Fowler (Rolling Stones, Herbie Hancock, Steve Lukather) en Was (Not Was)-gitarist Randy Jackson op de lijst van meespelende artiesten is leuk, maar het versterkt het gevoel dat je naar een soort bluesproject met een serie losvaste artiesten zit te luisteren. Ook al zijn de songs van bijvoorbeeld James Brown (“Cold Sweat”), Big Paul Turner (“Honey Hush”) en T-Bone Walker (“Stormy Monday”) en is het gitaarwerk van Paul Rose prima -0 “Stormy Monday” is met inderdaad magnifiek gitaarwerk de beste track – het blijft los zand. Misschien nog erger: hetzelfde zand als op de rest van het strand. Voorlopig is mijn conclusie dat Paul Rose live waarschijnlijk een stuk leuker is dan op cd.
mij=Hamilton Loomis: Ham-Bone / Paul Rose: MITA
4 reacties