“Mijn streven is om gelukkig te zijn, ik probeer een beter mens te worden”
Malcolm zou je kunnen kennen als helft van het Schotse Arab Strap. Je zou hem ook kunnen kennen van zijn vorige album 5:14 fluoxytine seagull alcohol john nicotine, waarop o.a. het dramatische “Crappo the Clown” stond. Malcolm is een beetje een binnenvetter en mag graag een stukje persoonlijke ellende in zijn liedjes stoppen. De liedjes op het nieuwe album zijn, om tegenwicht te kunnen bieden, juist weer vrolijk van opbouw. Kortom, de soep wordt niet meer zo heet gegeten als ze wordt opgediend.
mij=Interview: Bor
Laten we om te beginnen eens naar de hoes van de nieuwe plaat kijken. Het lijkt wel een beetje op een boek, met die witte voorkant, de titel bovenin en een afbeelding van een mannetje voor een bos. Precies wat de titel zegt: Into the woods. Alleen hebben de bomen gezichten, en het mannetje lijkt te twijfelen over de tocht door het bos. Klopt dat?
Ja, ik heb een kennis wat schetsen laten maken voor de voorkant. De titel van het album komt uiteindelijk voort uit deze tekening. Het bos moest er ook wat eng uitzien, maar ook weer niet te… het gaat om een adventure, dingen doen die je nooit eerder hebt gedaan. Het mannetje staat voor de jonge Malcolm, ikzelf dus. Er zitten veel autobiografische elementen in het album verwerkt. In feite gaat het ook over het omgaan met problemen en het te boven komen van gebeurtenissen.
Is muziek maken een vorm van therapie voor je, het uiten van emoties? Er zitten een aantal merkwaardige passages in de teksten, neem nu 'I realised I hate myself, my face is a disease', niet echt vrolijk… Speelt je omgeving ook nog een rol?
Ik ben een Schot! Het is meestal grauw en bewolkt waar ik vandaan kom, het speelt vast een rol. Het is geen therapie in de zin dat er naar een doel wordt toegewerkt, maar meer een middel. Ik heb mijn dieptepunten zeker meegemaakt, en dat komt via mijn liedjes wel weer boven. Na mijn vorige album heb ik veel binnen gezeten, ik hoefde er niet zonodig meer uit, maar op een gegeven moment was het genoeg! Het liedje “Burst Noel” gaat over een eenzame kerst die ik meemaakte, van mijn familie kreeg ik toen, goedbedoeld hoor, een messenblok… Kun je je dat voorstellen? Steek ze maar in je donder! Dat zou ik alleen nooit echt doen! Die gedachten krijg je echter wel. Ik zou eigenlijk katholiek moeten zijn,met al die zelfkastijding, ik geef mezelf er vaak van langs! Nu probeer ik het niet meer zo zwaar te maken, de muziek zelf moet een beetje tegenwicht geven aan de teksten. Maar het verwerken van emoties gaat via mijn muziek, inderdaad. Bij Arab Strap doen we de dingen meer samen, maar dit is echt mijn ding. Ik probeer wel een beter mens te worden, en gelukkig, net als iedereen denk ik.
Hoe gaat dat bij jou in zijn werk, het maken van een album, hoe kom je aan een liedje?
Het verschilt enorm, soms met een akkoordje, soms een stukje tekst waar ik een idee voor heb. De volgorde van de liedjes op de plaat is wel belangrijk vind ik. Er moet een soort van flow in zitten, En dan duurt het even voor je alles goed op een rijtje hebt en voor je genoeg liedjes hebt om een album van te maken. Voor dit album had ik veel dingen zo'n beetje voor 70-80% af, voordat ik ze heb laten horen aan de mensen die mee werkten aan deze plaat. Dat zijn dan meestal vrienden van me uit Mogwai, en natuurlijk ook Aidan (van Arab Strap). Zij deden me dan wat ideetjes aan de hand om het af te maken. Ik ken ze al zolang, meer dan 10 jaar schat ik. Barry Burns van Mogwai is heel goed met de piano, die riedelt er zo een mooi melodietje aan vast.
Er zit veel afwisseling in de ritmes, soms traag en klagend, dan weer snel. Je zou zelfs kunnen zeggen dat er een paar dansbare nummers tussen zitten, neem nu “A Happy Medium”…
Haha, ja, mijn vriendin ging er zelfs al op dansen, terwijl het helemaal geen vrolijk nummer is. We hebben er een soort clubbeatje onder gezet, en het effect is wel merkwaardig. Dit nummer kwam eigenlijk heel ongedwongen, er zat geen druk op om iets te maken. Het contrast tussen de man en de vrouw (Jenny Reeve, van Reindeer Section) in de zang is ook mooi vind ik. Het is verder gewoon zwarte humor. Er zit wel een soort van proces in de volgorde van de liedjes, aan het eind van het album is er uiteindelijk meer rust gekomen.
We komen Crappo de Clown niet meer tegen, het karakter van je vorige album. Je had genoeg van hem?
Ach, die naam is ooit ontstaan toen een vriend tegen me zei: als mensen clownsnamen zouden hebben, dan zou die van jou Crappo moeten zijn… we gingen daar wat op door, en zo kwam mijn toenmalige alter ego tot stand. Op die plaat speelt het wel een bepaalde rol. Dat is nu voorbij, ik ben er klaar mee. Ik zie dingen nu heel anders, minder zwaar. Ik heb het nog wel, maar ik accepteer het, heb meer leren leven met die zaken.
Wat maakt je momenteel enthousiast in de muziek?
Niet zoveel, qua bands valt het tegen. Ik zoek niet echt naar muziek, maar ik merk dat veel bands echt in de markt worden gezet, dat er enorm veel energie in wordt gestoken om iets aan de man te brengen. Ik vind het laatste Interpol album erg goed, maar al die poespas erom heen maakt het minder volgens mij. Al die marketing verstikt de muziek. Ik luister nu wel meer naar de grote namen die ik vroeger met opzet had overgeslagen, Bob Dylan, John Lennon, dat is dan wel weer interessant. Als ik niet oppas ga ik nog naar de Beautiful South luisteren!
Verder vind ik Internet erg interessant, ik download als ieder ander, en ook omdat cd's veel te duur zijn. Als mensen mijn muziek downloaden is dan weer minder hoor! Misschien moet er eens beter worden gekeken naar royalties of zo, of een bepaalde belasting op cd-roms of zo? Het nadeel van al die virtuele handel is wel dat iets zomaar weg kan zijn..! Ik had laatst een paar nummers gekocht bij Itunes, maar toen mijn computer crashte, was ik het kwijt, en moest ik er opnieuw voor betalen, daar baalde ik wel van!