King’s X is typisch zo’n eeuwige insidertip: critici en andere vermeende kenners zijn het er allemaal over eens dat het een band van zeldzame klasse is, maar om de een of andere reden blijven ze volstrekt onbekend bij het grote publiek. Nog vreemder is het dat allerlei bands met een vergelijkbaar geluid – Queens of the Stone Age, Stone Temple Pilots, Foo Fighters – korter bestaan maar wel het grote succes hebben. Doug Pinnick, Ty Tabor en Jerry Gaskill hebben zich daar inmiddels mee verzoend en blijven de muziek maken zoals zij die willen maken: riff-oriented rock vol fraaie details en zo melodieus als de pest. Michael Wagener (eerder producer van Accept, Skid Row en Ozzy Osbourne) deed voor een vriendenprijsje de productie en heeft de sound van King’s X intact gelaten maar voorzien van een heldere, stevige klank. De achtergrondkoortjes zijn mooier dan ooit en geven de rocksongs soms Beatlesque kwaliteiten mee. De meeste songs zijn relatief kort, alleen in het zeven minuten durende “Sooner or Later” mag Ty Tabor in een lange improvisatie tekeer gaan. Dat neemt niet weg dat ook in andere songs de heren laten horen dat ze gewoon verdomd goeie muzikanten zijn, je moet er alleen iets beter voor luisteren. Maar dat is dan ook precies de kracht van King’s X: hypermelodieuze songs met een betonnen ondergrond, waar technisch kunnen te allen tijde ondergeschikt is aan de song. Misschien moet King’s X maar eens proberen op Pepperse wijze – met een volstrekt onrepresentatieve ballad – door te breken. De ballad “Honesty” heeft het in elk geval in zich om stiekem een radiohit te worden. King’s X verdient meer dan een bestaan in de marge en dit album moet dan maar eens de langverdiende doorbraak worden. Het is er (wederom) goed genoeg voor.
We gaven maar liefst vijf exemplaren van Ogre Tones weg. Sorry, je bent te laat.
mij=Inside Out / Suburban