#dtv: welke muzikant is nu werkelijk ‘the hardest working man in showbizz’? Ik zet mijn geld maar weer in op Robert Pollard. Twintig soloplaten sinds 1996. Precies, ik tikte ‘soloplaten’. Want al zijn samenwerkingsverbanden, inclusief zijn belangrijkste, Guided by Voices, leveren een veelvoud aan releases op. Vrijwel tegelijkertijd met het prima GbV-album English Little League verscheen Honey Locust Honky Tonk en later dit jaar zal nog Blazing Gentlemen uitgebracht worden. Zeventien nummers heeft hij hier verzameld. In tegenstelling tot wat de titel suggereert – een fikse scheut country – leunt het geluid op jaren zeventig FM radio-songs. Tom Petty en The Beatles, twee van zijn belangrijkste invloeden, kijken hier het duidelijkst om de hoek. Hoewel veel liedjes maar net het schetsboekniveau ontstijgen, is deze plaat toch de moeite waard. Het hard rockende “Her Eyes Play Tricks On The Camera” en het met een onmogelijke titel getooide “It Disappears In The Least Likely Hands (We May Never Not Know)” zijn archetypische GbV-nummers. Ik zal wel nooit begrijpen waarom een track de ene keer onder de GbV-vlag en een andere keer als soloproject uitgebracht wordt. En dat is ook niet van belang, want, zoals Robert Pollard het op deze plaat noemt: “Real fun is no one’s monopoly”.
mij=Fire Records / Konkurrent
4 reacties