Met het album Few Against Many wist Firewind mij voor de eerste keer te overtuigen. Niet alleen klonk het album als een klok, voor mijn gevoel was de band voor het eerst compositorisch en muzikaal in evenwicht. Dat – en het tienjarig jubileum – vormden dan ook het perfecte moment om een live-album op te nemen. Dat kort daarna Apollo Papathanasio besloot de band te verlaten omdat de verplichtingen voor Firewind niet meer samengingen met die bij zijn andere band, Spiritual Beggars, maakt Apotheosis – Live 2012 bovendien de afsluiting van een tijdperk. Gus G.’s nieuwe positie als gitarist bij Ozzy Osbourne vergemakkelijkt ook nog eens de promotie. Dat betekent overigens niet dat Firewind meer Ozzyesque geworden is. Firewind staat voor pure powermetal, met moddervette muren van geluid die opgetrokken worden als achtergrond voor fijn gillende solo’s van Gus G. Papathanasio staat ook zijn mannetje, maar het is volstrekt helder dat het niet om hem draait in deze band. Het geluid is – afgezien van hier en daar de toetsen – erg goed in evenwicht, zodat het allemaal loeihard én zuiver je oren bereikt. Powermetal is een nogal beperkt genre in mijn ogen, maar binnen die smalle bandbreedte is Firewind inmiddels een van de strakste bands. Ook Gus G. is inmiddels in staat het zo uit te voeren dat de songs als kers op de taart een snoeiharde solo krijgen, in plaats van dat er songs geschreven worden als vehikel voor de solo. Natuurlijk is Few Against Many goed vertegenwoordigd met vijf tracks en zijn er solospots voor Gus G. en (een kleintje voor) Bob Katsionis. Daarnaast is weer de opvallende cover van Michael Sembello’s “Maniac”, een van de hits uit de film Flashdance(!). Ik had in eerdere jaren nogal wat te zeuren over Gus G., maar ik moet eerlijk zeggen dat ik daar steeds minder aanleiding voor zie. Op Apotheosis Live 2012 hooguit nog dat 18 tracks en zeventig minuten nét wat aan de lange kant is.
mij=Century Media
4 reacties