Dream Theater – Dream Theater

Afgaande op opener “False Awakening” is er niet zo heel veel veranderd bij Dream Theater nu Mike Mangini vanaf het begin bij deze plaat betrokken is. Het is een bijna drie minuten durend bombastisch intro waarin de instrumenten over elkaar heen buitelen als in de beste dagen. Ook “The Enemy Inside” is een uptempo rocker die volstrekt vertrouwd klinkt, zonder dat het als een herhalingsoefening aanvoelt. Het piece de resistance staat helemaal aan het einde van het album: een 22 minuten durende track “Illumination Theory”, verdeeld in vijf stukken waarin de heren geen enkele poging doen om zich in te houden. Voor velen zal een dergelijke track voornamelijk weerzin oproepen, maar voor Dream Theaterfans is dit het ultieme Dream Theater. Het middendeel van dit album is wat mij betreft heel wat minder sterk. Een paar keer wordt geprobeerd een wat simpeler track neer te zetten, maar dat blijft wat onwennig aanvoelen. Pas bij “Behind The Veil” komen virtuositeit en een goede opbouw eindelijk écht samen. Iets wat me ook op dit album tegenstaat is het spel van Jordan Rudess. Zeker in de tot de nok toe met noten volgepropte Dream Theatercomposities kunnen subtiele toetsenpartijen zorgen voor ademruimte. Het tot in den treure met kamerbrede toetsen volgen – of voorgaan – van de riffs van John Petrucci, zoals Jordan Rudess dat ook op dit album weer doet, heeft meer van stopverf. Het is een beetje alsof hij voortdurend aan het bewijzen is dat hij belangrijk is voor het geluid van de band. Jammer, want elk van de bandleden, ook Mike Mangini, krijgt voldoende ruimte om te schitteren. Als je de geluiden vooraf hoorde, kreeg je de indruk dat Dream Theater met dit album wilde bewijzen zónder Mike Portnoy succesvoller te kunnen zijn dan mét. Misschien moeten ze dat loslaten en proberen mét Mangini succesvoller te zijn dan zónder. Nu ligt er een nogal onevenwichtig album – gek genoeg met een van de hoogtepunten uit het oeuvre van Dream Theater.

mij=Roadrunner