Sommige liedjes associeer ik steevast met dingen die ik tijdens een eerdere luisterbeurt met ze heb meegemaakt. “Hello? Is This Thing On?” van !!!: sombere meimiddag waarop ik twintig minuten in de regen op een metro heb gewacht. “Joining a Fan Club” van Puffy AmiYumi: bukkake-achtige beelden van de bijbehorende videoclip. “Hiding/Fading” van Ms. John Soda: op mijn buik liggend een Calippo Cola eten in het parkje op het Rembrandtplein. Laatstgenoemde liedje staat op No P. or D., Ms. John Soda’s fantastische debuutalbum uit 2002, dat pas nu een opvolger krijgt. De Duitse band maakt dromerige electronische popliedjes met rijke, diepe melodieën, in de buik doortrillende baslijntjes, licht geglitchte beats en spannend strijkwerk. Ze gebruiken daarbij een synthesizer die zo melancholisch klinkt dat het lijkt, alsof hij terwijl hij bespeeld wordt, over de zee uitstaart en met omlaaggebogen mondhoeken zucht:’Was ik maar een klavecimbel.’ Voor als je denkt van, ja hallo, The Notwist, Lali Puna en Console maken ook al dat soort muziek: dat klopt, want al deze bands zijn elkaar. Vandaar. In vergelijking met No P. or D. rockt Notes and the Like wat minder, maar de liedjes zijn net zo geraffineerd geproduceerd, en dat er Smarties uit de mond van zangeres Stefanie Böhm stromen zodra ze die opendoet blijft ook onveranderd.
mij=Morr / Konkurrent
‘k Heb ‘m nu opstaan in de winkel en dat van die smarties, dat klopt!