London Grammar – If You Wait

Op Twitter zien sommige mensen albumrecensies als het sportkatern; vandaag relevant, volgende week alweer achterhaald. Toch ga ik nu een recensie schrijven over If You Wait, verschenen in september 2013 en zelfs beland in mijn jaarlijst. Wat goed is, mag best laat. Mijn probleem met London Grammar was en is dat ik hun plaat nooit in één keer afluister; de kenmerkende hoge stem van Hannah Reid kan ik niet al te lang achtereen uitstaan, en de liedjes lijken soms net wat teveel op elkaar. Maar elke keer dat ik zomaar een los nummer van London Grammar hoor, ben ik toch weer verkocht. Dat Reid meezong met een nummer van het door mij verfoeide Disclosure (met de bijbehorende 3voor12-hype tot gevolg) was trouwens geen pluspunt. Toch wil ik een paar nummers van debuutplaat If You Wait alsnog noemen op File Under: de singles “Hey Now”, “Wasting My Young Years”, “Nightcall” zijn schitterend gezongen. De teksten zijn onzeker en verlegen (“I am the blank page before you”), de arrangementen schaars maar treffend; in het genrevakje mag London Grammar het opnemen tegen de Lordes, Lana del Reys en The xx’en van deze wereld. “Wasting My Young Years” werd geschreven na Hannahs relatiebreuk, maar je zou het ook kunnen zien als symbool voor de Engelse jeugd, die steeds vaker zonder werk en geld bij hun ouders thuis blijft wonen. Of zelfs als symbool voor de periode dat London Grammar zich terugtrok in hun studio, terwijl andere mede-afgestudeerden van de University of Nottingham hun carrière elders begonnen. Niet alle albumtracks zijn overigens even sterk – ook op Glastonbury waren de reeds bekende radiosingles met hun herkenbare bass- en snaredrum) favoriet – maar ik dicht deze band een interessante toekomst toe.
London Grammar zegde vorig jaar talloze optredens af (o.a. op Lowlands) maar staat daar dit jaar dan toch. 60 minuten lang, in de Grolsch – luttele uren vóór Portishead. Het zou zomaar eens fenomenaal kunnen worden.
Het afgelopen jaar bracht London Grammar diverse losse EP’s uit, veelal digitaal, met daarop remixes. Zo vond ik van het gevoelige “Strong” in september 2013 een EP met een tamelijk belachelijke uptempo drum’n’bass-remix door High Contrast en twee stijlvollere remixes door Hackman en Fracture (diepe dub).
Van “Wasting My Young Years” verscheen een EP met een rustige, bijna new wave-achtige Henrik Schwarz-remix. Kids of the Apocalypse maakt er bijna filmmuziek van. Van de kalme KDA-remix is de intro helaas het beste, de beats passen niet echt. (Er zijn overigens nog talloze niet-officiële remixes van dit nummer te vinden op YouTube, deze tranceversie van Solarstone bijvoorbeeld).
Ook van “Nightcall” verscheen een EP. De verplicht te vermelden Daft Punk-connectie bij dit nummer – origineel van Kavinsky met de zangeres van CSS – is dat het werd meegeschreven en meegeproduceerd door Guy-Manuel Homem-Christo. De remixes hiervan vliegen ook weer alle kanten uit; de re-edit door de band zelf is een pianoversie met een elegante DJ Shadow-triphop-baslijn, de Freemasons doen er hun bekende happy-go-lucky-ding mee (inclusief acid én orkestje), Paul Woolford levert een dubby special VIP-versie en dan is er zowaar een uitmuntende, dromerige, Palmbomen-achtige remix van Raaja Bones (wie?!) en Fyfe Dangerfield (Guillemots)! Een ontdekking hoor, dit. Niet te vinden op YouTube, enkel de laatste twee minuten hier aan het begin.
In mei verscheen een If You Wait Remixes-EP, met daarop zes remixes, vooral clubhouse-versies van London Grammar-nummers die al singles waren geweest. De RAC-versie van “Stronger” klinkt nog het meest gelijkwaardig aan het origineel; geen enkele beat werd toegevoegd, maar de sfeer is aanmerkelijk duisterder. Interessant is de knap gesamplede clubhouse-versie van “Strong” door de Zweed Jonas Rathsman. DJ Friend Within laat weinig over van “Metal & Dust” en de remix door Arty van “Hey Now” is standaard four-to-the-floor.
“Sights” heeft ook op het album al een diepe baslijn en leent zich ongetwijfeld voor goeie remixen, zou je zeggen. In de versie van Andy C op de EP zit er dan ook een vergelijkbare, lekkere dnb-beat onder. De overige remixers (Waze & Odyssey, Tourist, Joshua James) op de EP bakken er echter niks van. Vermeldenswaardiger is dan de liquid dnb-versie van ene Monrroe op YouTube.

mij=Metal & Dust / Ministry of Sound / Polydor / Universal