Kijk. Kijk naar me. Tuur naar de kleine spleten van mijn ogen. Ik gebied het je. Probeer binnen te dringen via mijn mond. Pas op. Verdrink niet. In deze verraderlijke stromen zou je niet de eerste zijn. Pas op voor de rotsen. De zwarte rotsen. Ze zijn scherp onder water. En breed. Breed als een ijsberg. Ruw ook. Ze schuren je huid kapot. Voor je er erg in hebt is je huid beurs en voel je het branden van de schaafwonden. De poes geeft kopjes. Nu is ze lief voor je. Net niet. Net zette ze haar nagels in je huid. Je voelt ze nog zitten. Aai haar maar. Zachtjes. Ze haalt zo weer uit. Helemaal als ze met haar poten in het water staat. Het is een bijzondere kat, maar vertrouw haar niet, nu. Ze oogt vriendelijker dan ze is. Lukt het zwemmen naar mijn mond? Lastig hè, tegen de stroom in. Het lijkt alsof je naar mijn mond toe moet zwemmen en dat het water ook die kant op stroomt. Maar het stroomt de andere kant op. Richting de zwarte rotsen. Om het schuren te stoppen. Om de verraderlijke breedte onder water te polijsten. Zodat je huid niet lijdt. Verderop weerkaatst de maan in het water de stralen van de zon. Verdrink er niet in. Manestralen zijn gevaarlijker dan zonnestralen. Ze verblinden je in de nacht. Het gevoel van afstand verdwijnt. Zo kom je nooit bij mijn mond. Om te zoenen, om het zweven te stoppen. Je twijfelt. Zo, drijven is mooi. Maar het is zo oneindig als je de andere kant op kijkt. Een zwart gat. Verder van me af kun je niet tussen mijn dikke oogleden door kijken om mijn priemende ogen te zien. Maar wil je dat wel? Dat ik jou wel zie, maar jij mij niet. De twijfel knaagt aan je. Je doet je ogen dicht. Dat maakt aan een onzekerheid in ieder geval een einde. Een sereen gevoel bevangt je terwijl het water zich boven je weer sluit. Vaarwel en kijk niet.
mij=Kranky / Konkurrent