Het bruggetje van mijn vorige recensie naar deze is klein: de lekkerste zomerpop van de laatste weken kenmerkt zich door het woord ‘jungle’. Nu dus de debuutplaat van het Britse Jungle. Dit zevenkoppige gezelschap, aangevoerd door Josh Lloyd-Watson (‘J’) en Tom McFarland (‘T’) – niet te verwarren met de negenkoppige afrobeatclub Jungle By Night uit Amsterdam – krijgt momenteel op de festival behoorlijke menigtes aan het dansen. Hun liedjes zijn dan ook een slimme mix, ik hoor er van alles in terug. Dwarse indie-percussie, Palmbomen- en MGMT-vaagheid, Metronomy-synthesizers, Prince-achtige hoge zanguithaaltjes. Misschien moet ik zelfs in termen van Michael Jackson of Jett Rebel gaan denken. Zeker de singles als “Too Busy Earning” grenzen aan genialiteit. Dit is de sound van nu, wat mij betreft, en er zal nog wel vaak naar verwezen gaan worden. Het album wordt bovendien steeds lekkerder naarmate je het vaker draait. Dat gefluit in “Smoking Pixels”! En ik houd ook erg van die valse gitaarsound in “Platoon”. Tegelijk hoeft Jungle maar een paar melodielijntjes weg te laten om wat dreigender te klinken (“Son of a Gun”). Ik ben heel benieuwd hoe deze band zich gaat ontwikkelen. Geniet ervan zolang ze nog zo spontaan, eclectisch en soulvol zijn!
mij=XL Recordings
Er bestaat trouwens ook nog een hele slechte EDM-meidengroep genaamd Neon Jungle. Onder hun Youtube-video’s staan spot-on-commentaren als “I was looking for Guns N Roses ! what the fuck is this shit????”
https://www.youtube.com/watch?v=Fa6bW4cTB2o