Terwijl we nog van de laatste restjes zomer genieten is een van onze beste rockzangeressen al helemaal klaar voor een zeer druk najaar. Met de release van het album Drive en optredens door ongeveer heel Europa kan Anneke van Giersbergen voorlopig maar weinig genieten van de rust van het Brabantse platteland. Sinds zij in 2007 The Gathering verliet voor een eigen carriere is Drive alweer het vierde studioalbum van Anneke, met daarnaast ook nog een livealbum en een reeks samenwerkingen op hoog niveau. Aan de vooravond van de release praten we even bij met Anneke.
mij=Interview: Vonx
Nadat je je popkant liet horen op In Your Room en wat harder en dieper ging op Everything is Changing is de vraag natuurlijk, wat kunnen we verwachten van de songs op Drive?
Het ligt wel in de lijn van het vorige album. Het is gewoon rock, en in tegenstelling tot de vorige platen is eigenlijk bijna alles up tempo. Ik wilde eigenlijk alles wat ik wilde vangen in één liedje dat uiteindelijk tien liedjes zijn geworden, begrijp je? Het is langer, dieper en heeft een goede energie. Als je klaar bent met het maken van zo’n plaat, meteen daarna eigenlijk, ben je alweer bezig met de volgende.
Maar dan moet je nog gaan toeren met het materiaal van die plaat.
Klopt, maar dat vind ik dan wel fijn. Het is dan heel anders, je merkt hoe het publiek op die nieuwe nummers reageert, dat is heel tof.
Verrast het publiek je dan wel eens met hun reacties?
Da’s een goeie vraag…..ja, soms wel. Wat ik heel leuk vind is als ik bijvoorbeeld stukken laat horen aan de andere moeders op het schoolplein, die het heel tof vinden dat ik zing maar niet perse van heavy muziek houden, dat die dan juist de heftige, pittige songs het mooist vinden.
Je hebt alles zelf geschreven voor Drive?
Ja, maar wel samen met anderen. Met meerdere mensen heb ik de songs voor Drive samen geschreven.
En je eigen band heeft het ingespeeld in jullie eigen studio?
Ja, maar we hebben het niet thuis opgenomen maar in de studio van Arno Krabman. Het plan was wel om het thuis te gaan opnemen maar we kwamen bij Arno, de sfeer was goed, het was heerlijk ruim en al heel gauw besloten we het daar te gaan doen. Voor de gitaristen was het helemaal goed. Bij Arno was er een enorme keus aan gitaren en versterkers en zo dus ze konden bij elk nummer de juiste gitaar met de juiste sound en hele constellatie met voorversterkers en effecten kiezen, ze waren helemaal blij haha. Bijna alles is door mijn liveband ingespeeld. Ik heb zo’n geweldige band, ik wilde dat ook echt vastleggen.
Tegelijk met dit album komt er ook een fotoboek van jou. Hoe is dat gekomen? Wie kwam er op het idee om zo’n boek te maken?
De fysieke markt is gewoon een uitdaging. Mijn fans kopen via mijn webwinkeltje of in de winkels nog wel mijn cd’s maar je moet er nu toch steeds meer iets speciaals van maken. En zo’n coffeetable-boek, dat idee had ik al heel lang eigenlijk. In dit geval staan er naast mooie foto’s ook alle teksten van het album in. De samenwerking met fotograaf Raymond van Olphen, die mij en de band echt een half jaar volgde op reis en op de bühne om foto’s te maken, verliep heel goed. Toen ik bij de drukker ging kijken waar het werd gemaakt en ik het dan echt zag was ik echt trots, het is echt zo’n mooi groot coffeetable-boek geworden. Als je de foto’s op papier in het echt ziet, dat is zo gaaf. Dit is iets nieuws natuurlijk in mijn carrière, ik ben er heel blij mee.
Je agenda voor de rest van het jaar staat weer flink vol met optredens in buiten- en binnenland. Heb je daar zin in, spreekt na zoveel jaren reizen het tourleven je nog aan?
Oh zeker wel. Het reizen vind ik nog steeds heel romantisch. En ik hou heel veel van alle verschillende culturen en al die mensen die je weer ziet. Ik hou echt van onderweg zijn en we proberen onderweg ook echt wel iets van een stad mee te maken. Als je naar Berlijn gaat bijvoorbeeld, probeer je ook wel iets van de stad te zien, al komt het soms natuurlijk gewoon niet uit. Met de tourbus reizen we vaak ‘s nachts dus dan ben je in de ochtend al in de stad waar je speelt dus dan hebben we zeker de tijd maar als het vliegshows zijn is het anders. Dan is het vliegveld, eten, spelen, slapen en weer verder vliegen.
Je hebt een heel andere kant van jezelf laten zien in de kindervoorstelling De Beer Die Geen Beer Was, je hebt samengewerkt met onder andere Devin Townsend en Danny Cavanagh, staan er nog meer van dat soort projecten gepland?
Nu niet, ik wil me echt helemaal concentreren op Drive en alles wat daarbij komt kijken. Er zal vast wel weer wat gebeuren op ander gebied maar voorlopig nog even niet.
En misschien is het wel weer tijd voor een live-album? Het vorige is alweer een paar jaar oud en het is toch een mooi document van een bepaalde periode.
Ja, misschien is het daar wel weer eens tijd voor. Of, nog liever, een live-dvd, maar ja, de tijd dat een platenmaatschappij daar even twintigduizend euro of zo in wilde investeren is toch echt voorbij, dat kan gewoon niet meer, maar dat lijkt me een mooi project. Wie weet komt het er van maar er zijn nu geen plannen.
Met je Edison-nominatie en de DWDD Recordings optredens heb je meer mainstream media-aandacht dan ooit tevoren gehad. Merk je dat dat je carrière helpt?
Ja,dat helpt zeker. Ik heb in Nederland eigenlijk een heel andere carrière
dan in het buitenland. Daar is het echt gericht op de optredens maar hier ben ik natuurlijk het meest. En ik merk echt dat mensen door dit soort aandacht aanhaken. Als ik een goed optreden heb gedaan bij De Wereld Draait Door zie je gelijk een stijging in de kaartverkoop.
En die Edison-nominatie was natuurlijk super. Het was zo leuk om daar op die bank te zitten. Ik wist wel dat ik niet kon winnen, want ik ben dan toch niet mainstream genoeg.
Maar ik heb er wel weer meer mensen mee kunnen bereiken die mij anders niet hadden gekend.
Een beetje zoals de moeders op het schoolplein die je jouw muziek laat ontdekken?
Ja, helemaal leuk hoor, ik ben er heel blij mee.
En de sympathie van het publiek is uiteindelijk heel belangrijk.
Oh ja, maar ik heb gelukkig hele lieve, trouwe fans. Natuurlijk is er altijd kritiek op wat je doet. Ik ik heb ook weleens fans gehad die heel erg vervelend schreven als ze een album niet goed vonden of zo. Dan denk ik ‘lieg maar tegen mij, haha’, als je een jaar in de studio heb zitten zwoegen zit je daar niet op te wachten. Gelukkig zijn dat uitzonderingen. En het is natuurlijk ook zo dat je soms gewoon je nek moet uitsteken. Met de muziek maar ook met alles wat erbij hoort. Net als nu met de foto op de hoes van het album. Blauw met een wit gezicht en rode haren, er zullen zeker mensen kritiek op hebben, het zij zo. Ik moet gewoon doen wat mij het beste lijkt.
4 reacties