Yes – Heaven And Earth

Eigenlijk recenseren we Yes en Asia al even niet meer bij File Under, omdat beide acts hun imposante verleden al een tijd geen recht meer doen. De recensies van Heaven & Earth die ik vervolgens tegenkwam waren echter zó slecht dat ik van de weeromstuit zin kreeg om ‘m te beluisteren. Als ik daar mee bezig ben, kan ik er net zo goed een stukje over schrijven. Nou ben ik niet te beroerd om iets volstrekt anders te vinden dan elke andere recensent – ik geloof dat ik de enige ter wereld ben die Queensrÿches Dedicated To Chaos een van hun beste platen vindt – maar ook ik kan in dit geval weinig positiefs ontdekken. Zanger Benoit David is vervangen door Jon Davison, die ook zanger is van Yesadepten Glass Hammer, en die is meteen de belangrijkste componist. Hij schreef (mee) aan zeven van de acht tracks. Vergelijk dat eens met Steve Howe (drie), Chris Squire (twee), Alan White (een) en Geoff Downes (een). Is dat nog een Yes-album te noemen? Opener “Believe Again” is een gezapig poppy deuntje. Geen spanning, geen virtuositeit, niets van dat al. Howe en Downes lijken bij voorbaat al besloten te hebben dat het met dit nummer niks ging worden en er vooral geen energie aan te willen verspillen. En dat dreutelt dan acht minuten door. Dat blijft echter niet beperkt door die opener, het blijkt maatgevend voor het album. Ze werden blijkbaar bij voorbaat héél moe bij alleen al de gedachte aan een up-tempo track. Luister eens naar “Step Beyond” of “To Ascend”. Het heeft allemaal de lichtheid van zomerhitjes, maar dan zonder de bijbehorende vrolijkheid. Downes heeft een paar Orgelspelen Voor Beginners-effectjes aangezet die het werk doen, Howe heeft zijn neefje van zeven de solo’s laten bedenken en Davison is een Andersonkloon, maar ook niet meer dan dat. Pas helemaal aan het eind, bij “Subway Walls”, lijkt er een sprankje inspiratie te ontwaren. Achter de knoppen zaten Roy Thomas Baker en Billy Sherwood, die de sound al even vlak en onge&iumlnspireerd hebben gemaakt als het materiaal. En kijk eens naar die hoes. Veel lelijker dan dat heeft Roger Dean ze niet gemaakt. Blijkbaar heeft het hele Yes-kamp door dat het niets meer gaat worden, maar zijn ze zelfs te lamlendig om de stekker eruit te trekken. Als ik in de Verenigde Staten woonde, zou ik voorstellen met fans een class action suit te beginnen wegens wanprestatie. Six Feet Under was een betere titel geweest.

mij=Frontiers/Rough Trade