Mijn verhouding met the Futureheads is een beetje raar. Hun debuutalbum uit 2004 was best leuk, maar naar mijn smaak iets té hoekig, het pakte me niet. Het tweede album News and Tributes was in 2006 van hetzelfde laken een pak en ging dus ook grotendeels aan me voorbij, en bij de derde had het niet veel gescheeld of het was me zelfs in zijn volledigheid ontgaan als ik de geweldige poppenclip [update april 2010: nieuwe link] bij de derde single “Walking Backwards” niet toevallig ergens was tegengekomen. De twee dingen die het bijbehorende derde album zo bijzonder maken, hoor je namelijk direct aan dat nummer. Ten eerste de heerlijk smerig gemixte gitaren – wie de Wildhearts nog kent, nu opstaan: je wordt regelrecht teruggevoerd naar de jaren negentig, toen ik britpopnummers vooral goed vond als ze eigenlijk net te ruig klonken voor op de radio – en ten tweede: hee, de Futureheads kunnen dus kennelijk toch catchy liedjes schrijven! “Walking Backwards” is geen geluksschot, want albumopener “The Beginning of the Twist” en tweede single “Radio Heart” zijn óók al van die wervelende stuiterplaten zoals je ze lang niet gehoord hebt. Kijk, Pitchfork kan meer zeggen, maar je moet de altijd puntige Futureheads niet willen zien als een Franz Ferdinand-kloon of als een grote voortrekker van de indie. Dit is hun Ash-plaat, een beetje de hitjes opzoeken, en dan toch die lekker achteloze gruizige productie. Dat is óók evolutie. Daarbij moet dan gezegd dat de rest van de plaat niet hetzelfde niveau haalt als de singles, en dat fans van de eerste twee albums dit derde vast wat te ‘makkelijk’ zullen vinden, maar This is not the world is juist daarom wél de eerste Futureheads-plaat die ik echt trek. Een album als dit had perfect gepast bij een switch naar een grotere platenmaatschappij. Ironisch genoeg is het echter de eerste langspeler op hun zelfopgerichte nieuwe platenlabel, Nul Recordings.
mij=Nul / PIAS