Motörhead – Motörizer

Op het nieuwe album Motörizer slaat Motörhead volstrekt nieuwe wegen in. Lemmy laat een onverwachte gevoelige kant zien en onderstreept dat door op dit album strijkers te introduceren….
U wist hopelijk toch al bij de eerste zin dat het stukje hiervoor onzin was, hè? Motörhead is niet gevoelig maar in your face en daarmee een van de zekerheden in het leven, naast de dood en belastingen. Zo nu en dan is het wat snellere, zo nu en dan wat langzamere bluesgeoriënteerde hardrock (“One Short Life”), maar elk album is volstrekt volgens hetzelfde stramien gemaakt. Dat mag dan zo zijn, ik heb toch een aardig rijtje van hun cd’s in de kast staan. Op de een of andere manier weten ze op elk album weer een aantal opvallende songs te produceren. Het aantal echte uitschieters is op dit album echter wat minder dan gebruikelijk. Met opener “Runaround Man” en “Rock Out” houdt het voor mij wel op. Ook productioneel heeft producer Cameron Webb er minder uitgehaald dan er in zit. Het heeft de basic en wat vlakke productie die veel Motörhead-albums in de jaren tachtig hadden. Na het qua songs en productie ijzersterke Kiss Of Death is dit album voor mij dan ook wel een lichte teleurstelling. Een lichte teleurstelling, dat wel. Motörhead heeft nog maar weinig echt teleurstellende albums afgeleverd en deze hoort daar ook zeker niet bij. Wie denkt “Maar ik hèb toch al een Motörhead-album?” kan deze plaat rustig laten liggen, de rest kan ‘m net zo gerust aanschaffen. Ik zal ‘m zeker periodiek uit de kast trekken, maar toch minder dan pakweg Kiss Of Death of Another Perfect Day.

mij=SPV / Rough Trade