Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar ze schijnen in de afgelopen jaren toch een enthousiaste schare fans te hebben verzameld: Dungen. Zoals de naam 4 al een beetje doet vermoeden is dit het vierde album (want ja, het komt heel hip op cd én lp uit) van deze Zweedse band, gespecialiseerd in psychedelica met een retro sausje. Of is dat dubbelop gezegd? Hoe dan ook, dat is wel het eerste wat aan hun muziek opvalt: het klinkt allemaal alsof het in de jaren 60 op een zolderkamertje is opgenomen. Nou ben ik de laatste die zal beweren dat ‘goede’ muziek ook ‘goed’ moet klinken, maar je muziek bewust dof en ruisend opnemen gaat mij toch nèt iets te ver. Op 4 wisselen instrumentale en vocale stukken elkaar af, en laat ik het maar eerlijk zeggen: voor beiden loop ik niet echt warm. De instrumentale stukken, zeker die waar de gitaar de bovenhand voert, lijken nog het meest op Zappa-achtig gefreak zonder echte kop en/of staart. De vocale nummers zijn prettig in het gehoor liggende, dromerige liedjes, waarbij ik dan toch het begrip van de taal mis, omdat Dungen alles in het Zweeds zingt. Kortom, ik heb er vele malen naar geluisterd de afgelopen week, en het laat maar geen sporen achter. Muziek maken kunnen de heren zeker, en de instrumentatie (bijvoorbeeld de inzet van dwarsfluit of strijkers) is origineel. Het is ook niet dat de muziek me stoort, soms zit ik hier en daar mee te neuriën, maar echt raken of ontroeren of voor mijn part irriteren doet het me nergens.
mij=Subliminal / Clearspot