Haken – The Mountain

Haken is bij mij een net-niet-band. Nee, geen net-niet-goed-genoeg-band, zeker niet. Nee, Haken heeft twee keer net niet mijn jaarlijstje gehaald, waarbij ik in beide gevallen achteraf ernstig aan het twijfelen ben geraakt of dat wel terecht was. Net niet dus. Bovendien had ik ooit een kaartje voor ProgPower, waar ik ook Haken zou gaan zien. Ik kreeg griep. Wéér net niet. Drie keer is scheepsrecht? Dat lijkt er wel op, want Haken toont op The Mountain geen enkel teken van creatieve verslapping. Integendeel. Ze openen gedurfd (en fraai) met wat bijna een pianoballad is, maar het navolgende “Atlas Stone” is meteen een staalkaart van de progmetal die Haken op de voorgaande albums heeft laten horen. “Cockroach King” begint met counterpoint vocalen à la Spock’s Beard en Gentle Giant om verder te gaan in een wiegend ritme, om nog voor het nummer halverwege is een jazzy stukje piano te laten horen. Het is Haken op zijn best: er gebeurt voortdurend iets in hun muziek, waarbij ze het voor elkaar krijgen om meerdere keren per song een volstrekt andere richting in te slaan zonder dat je ook maar een moment het gevoel krijgt dat het geforceerd of onlogisch is. Het zestal is buitengewoon vaardig op hun respectievelijke instrumenten, maar het is vooral het samenspel – instrumentaal én vocaal – dat steeds weer verbijsterend mooi is. Het concept is deze ronde wat minder dwingend, maar de teksten zijn weer bijzonder fraai. “The Cockroach King” bijvoorbeeld, gaat dat over de economische crisis? Het lijkt er wel op, maar het wordt nergens genoemd. Substantie in universele teksten dus. Ik geloof dat het Marilliontoetsenist Mark Kelly was die ooit zei dat weinig genres zo conservatief waren als progressieve rock. Haken laat horen dat dat niet voor alle bands geldt. Gedurfde composities, hoog technisch niveau, maar ook zorgvuldig uitgewerkt en subtiel, dat is Haken. Ik durf de stelling wel aan dat ze bands als Dream Theater inmiddels voorbijgestoken zijn. Haken is dit jaar geen net-niet, Haken is een geheide nou-en-of. Mijn jaarlijstje haalt ‘ie zeker, alleen de plek kan nog veranderen. Ik zei het drie jaar geleden al: ‘De toekomst van de prog is hier en die toekomst heet Haken.’

mij=InsideOut