Nine Inch Nails – Hesitation Marks

Laten we wel wezen: die nieuwe NIN is in elk geval lekker aanwézig. Heerlijk, om na al die soundtracks en zijprojecten Trent Reznor weer voluit te horen zingen en snauwen. Bovendien is Hesitation Marks weer zo’n lekkere koptelefoonplaat die niet volgens het boekje verloopt. De band mag in de jaren negentig in het collectieve geheugen zijn gesleten dankzij snoeihard gitaarwerk als in “Gave Up”, net als op The Fragile (1999) ligt de meerwaarde van Hesitation Marks in de synthesizersound, die op “Came Back Haunted” en “Disappointed” bijna witchhouse-achtig is uitgebouwd met hulp van muzikanten uit de bands Modwheelmood en Autolux. Ook de ballad “Find My Way” had zo op The Fragile gekund. Daar houdt de vergelijking dan wel weer op, want typerend aan Hesitation Marks zijn enkele WTF-momenten, zoals de vrolijke Foo Fighters-achtige coupletten in “Everything”, het Red Hot Chili Peppers-gitaarlijntje in “All Time Low”, de Depeche Mode-sound in “Various Methods of Escape” en het Justin Timberlake-achtige drum-clap ritme in “Satellite”. Alsof ze eigenlijk voor een andere band bedoeld zijn. Goed interview in de OOR trouwens, waar Reznor opmerkt dat hij voor dit album alle ‘regels’ losliet. Toch maakt hij ook die nummers tot iets eigens door zijn teksten en de altijd dreigende, hoewel soms wat obligate synths. Geef het een kans: na een paar keer is het erg fijn! Ronduit de raarste track blijft “Running”, waarop hij alle instrumenten zelf speelt, tot aan een wheelharp toe (hoe heet zo’n ding in het Nederlands eigenlijk?). In het minimalistische, Radiohead-nieuwe-stijl-achtige drieluik “In Two/While I’m Still Here/Black Noise” speelt hij zelfs een potje sax, wat overigens geen primeur is. Van al deze nieuwe nummers speelde Nine Inch Nails er onlangs maar twee op Lowlands in hun knallende best-of-set (namelijk “Copy of A” en “Came Back Haunted”), en ik vermoed dat Hesitation Marks dan ook hetzelfde lot beschoren is als de voorgaande NIN- en Radiohead-platen: regelmatig komen ze de kast uit als zeer gewaardeerde luisterplaat, maar de catchiness is er wel een beetje af. (Raar dat er geen Halo-nummer in het boekje staat trouwens.) “Copy of A” ten spijt is het aan de NIN-klonen om te komen met iets wat anno 2013 wél weer in de rock/indieclubs draaibaar is.

mij=Null / Polydor / Universal