The Band, The Rolling Stones ten tijde van Exile On Main Street en Gram Parsons. Deze grote namen uit de countryrock komen allemaal in mij op bij het luisteren naar Cannery Row, het vijfde album van het oorspronkelijk uit Detroit afkomstige, maar tegenwoordig vanuit Nashville opererende Deadstring Brothers . Niet de minsten om mee vergeleken te worden maar het moet gezegd, ze komen qua sound en kwaliteit aardig dicht in de buurt van bovengenoemde voorbeelden. Opper-Deadstring Brother is Kurt Marschke, die voor Cannery Row zijn band opdoekte en sessiemuzikanten inhuurde die ervaring opdeden bij onder anderen Ryan Adams, Poco en Willie Nelson. Het resultaat is een countryrockplaat die klinkt alsof hij ergens in de jaren zeventig in een rokerige bar is opgenomen. Ouderwets of gedateerd klinkt het echter nergens. Marschke zingt tegen het valse aan, maar zodanig dat het nèt niet irriteert. Net zoals Mick Jagger eigenlijk. Hun stemmen lijken erg op elkaar, in “The Lonely Ride” is het dat ik wist dat ik een cd van Deadstring Brothers op had staan, anders had ik zo geloofd dat het The Rolling Stones waren. Cannery Row is een hele fijne countryrockplaat, niets meer en niets minder. Een groot compliment wil ik geven aan zangeres Kim Collins die de nummers door haar fijne tweede stem net dat beetje extra geeft waardoor ze wat meer sprankelen. Net zoals Emmylou Harris dat destijds bij Gram Parsons deed. Parsons wordt gezien als de grondlegger van countryrock, wat hij zelf ‘cosmic American music’ noemde. Daar kan gerust het begrip ‘tijdloos’ aan toegevoegd worden. Het is nu ruim veertig jaar later en Cannery Row is een ‘cosmic American record’ dat een verademing is in dit Auto-tune-tijdperk en volgens mij over veertig jaar nog steeds niet verveelt.
mij=Bloodshot Records
4 reacties