Afgelopen week was ik in Frankrijk om mijn schoonouders te bezoeken die daar sinds een aantal jaren prachtig wonen in een klein dorpje in het zuidwesten van het land. Vanaf het vliegveld was het nog ruim 2 uur rijden naar hun huis. Nu wist ik van eerdere bezoeken dat de muziek op de Franse radiostations dramatisch slecht is. Overwegend slappe eurodance en pop, in het Engels én Frans, die uitblinken in eenvormigheid. Ik dacht dus slim te zijn door het nuttige met het aangename te verenigen en een recensie-cd mee te nemen voor de rit in de huurauto. Het was Dying Is A Wild Night, de tweede cd van Mélissa Laveaux. Hee, een Franse naam, hoe toevallig! Dat zit zo, Mélissa komt uit Ottawa, Canada, en is kind van Haïtiaanse immigranten. Rond de opname van haar eerste album in 2008 verhuisde Mélissa naar Parijs. Dying Is A Wild Night gaat over die tijd, die voor haar niet altijd al te plezierig was en haar moeite met het schrijven van de songs en is een citaat van de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson (“Dying Is A Wild Night And A New Road”). De moeite die Laveaux ondervond bij het maken van haar album ervaar ik bij het luisteren ervan. Opener “Postman” is nog best een aardig soulrockliedje en aan Weezers “Hashpipe” geeft ze ook een eigen en originele draai. Maar daarmee heb ik alle lichtpuntjes van dit album wel benoemd. Laveaux heeft een lekkere soulstem, die verdacht veel op die van Macy Gray lijkt, maar buiten bovengenoemde pluspuntjes kan ik werkelijk niks zinnigs over deze cd zeggen. Ik vraag me zelfs af of ik nu die cd op heb staan of toch weer die eenvormige Franse radio. Eenmaal thuisgekomen draai ik hem nog eens en weer pakken de net niet vonkende soulrockliedjes me niet. Om dan toch positief af te sluiten denk ik dat Mélissa Laveaux er goed aan gedaan heeft om zich in Frankrijk te vestigen. Ze past namelijk prima in het format van de radiostations aldaar.
mij=PIAS / No Format
4 reacties