Barry Adamson op 16 toeren? Jawel. En dat is dus lounge nieuwe stijl. Of noem het sferische filmmuziek. Multi-instrumentaliste Gemma Ray uit Essex heeft ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze een waanzinnig groot fan is van het werk van Ennio Morricone, John Barry en Jack Nitzsche. Ze voegt er alleen folk, psychedelica, vette orgelpartijen en fusionjazz van bijvoorbeeld een Ronald Snijders aan toe. Dat lijkt heel eclectisch, maar het komt neer op een psychedelische soundtrack voor een Duitse pornofilm uit de jaren zeventig. Gooi een gitaar over de reverb en de echo, voorzie het van wat mondharmonica-, sitar- en klavecimbelklanken en je hebt al een vervreemdende filmscore te pakken. Helemaal als je dan nog eens speelt met zowel het Engels als het Frans zoals Nouvelle Vague dat doet, en voila, je hebt een trippy cd voor op het strand, voor een literair genootschap van existentialisten of voor mensen die houden van retro. Down Baby Down is Gemma’s vijfde plaat. Met de tijd presteert mevrouw Ray het om tegelijkertijd dieper te graven in de muziekhistorie en toch een eigen identiteit te verschaffen. Gemma Ray koppelt David Lynch-achtige spanning aan donkere psychedelica. Verdomd knap!
mij=Bronze Rat
4 reacties