Solea – Finally We Are Nowhere

Ik zit niet zo in de emopop/rock. Dus dit keer schaam ik me dan ook niet dat ik de bands Texas Is The
Reason, New Rising Sons, Samiam, Knapsack en Sense Field, de bands waar Solea uit is ontstaan, niet ken. Daar zal ik me verder dan ook niet over uitlaten. Wat interessanter is, is het verhaal achter de opnames van Finally We Are Nowhere. In eerste instantie was zanger Klahn de drijvende veer achter de band, maar ergens in 2004 verloor hij zijn interesse in de band, voornamelijk doordat de bandleden elkaar nooit zagen. Intussen was er al wel genoeg materiaal voor het album. Toen trokken gitarist Loobkoff en drummer McPherson de stoute schoenen maar aan en doken ze zonder Klahn de studio in om niet veel later met vijftien nieuwe songs op de proppen te komen. Pas twee jaar (!) later werd de zangpartij door Klahn toegevoegd en eind 2006 werd Finally We Are Nowhere uitgebracht in Japan. Nu, nog eens twee jaar later, wordt de cd ook in Europa uitgebracht. De reden waarom dat zo lang moest duren is mij een raadsel. Want inmiddels klinkt Solea helemaal niet meer zo emo, de emo-rock heeft zo z’n evolutie gehad richting bands als 30 Seconds To Mars met bijbehorende emomeisjes. En daar gaat het denk ik mis met Solea, ze klinken in mijn oren enigszins gedateerd. En gedateerde bands krijgen geen hordes met emomeisjes achter zich aan en emomeisjes plempen niet de comments vol voor gedateerde bandjes. Nee, zonder emomeisjes red je het niet in deze wereld.

mij=Arctic Rodeo / Bertus