Ik kook graag. En vaak. En een van de eerste lessen die je daarbij leert is dat een enkel ongelukkig gekozen ingrediënt een verder erg geslaagd gerecht behoorlijk onderuit kan halen. Dat gevoel kreeg ik ook bij het beluisteren van Decadent Light, het debuut van progrockers Evolve IV. Laat ik beginnen met wat lekker smaakt: meer dan welke progressieve rock-cd van de afgelopen jaren ook, is dit een erg vrolijke en opgewekte cd. De nadruk ligt niet zozeer op het experiment, maar op de liedjes zelf. Die klinken hecht, spontaan en energiek, terwijl ze stiekem toch vol avontuur en afwisseling zitten. Dat gecombineerd met twee geweldige gitaristen zorgt voor een onweerstaanbaar geluid waarbij je, heel clichématig, niet stil kunt blijven zitten. Zo heeft het country-achtige “Baby Come Back” een van de meest aanstekelijke gitaar-riffs ooit, en heeft “Goodbye” een hoog meezing-gehalte. Zonder dat het ergens plat of lomp wordt, trouwens. De gitaarpartijen deden mij met regelmaat aan een jonge Steve Howe denken, toen hij nog in kleine bandjes speelde als Bodast en Tomorrow. Maar zoals aangekondigd heeft Evolve IV een dubieus ingrediënt aan deze smakelijke stoofschotel toegevoegd, en dat is de zang van Michael Eager. Nou is waardering voor een zangstem (of het uitblijven daarvan) natuurlijk altijd een kwestie van smaak, dus u mag mijn mening hierin met een korreltje zout innemen, maar zelden heb ik een zo’n treurbeukstem mogen horen. Zijn manier van zingen deed mij nog het meest denken aan Gavin Rossdale (ooit van Bush), ook al zo’n herfstdepressie in wording. Daar waar Eager hoge noten zingt klinkt-ie ronduit geweldig, zoals in het eerder geprezen “Baby Come Back”, maar zijn stem verblijft meer dan mij lief is in de lagere regionen, waar het allemaal een vermoeid soort kommer en kwel uitstraalt. Dat, en echt alleen dat, weerhoudt deze cd ervan om in mijn jaarlijstje te verschijnen… want wat smaakt dit gerecht verder overheerlijk!
mij=ProgRock / Bertus