The Covenant – Welcome To The Real World

The Covenant bestaat al ruim twintig jaar, zo vermeldt de site. Tuurlijk, maar het gat van bijna tien jaar in de biografie wordt daarbij vrolijk meegeteld. Geen idee wat ze in de tussentijd hebben uitgespookt, maar anno 2009 is er weer een nieuw album. Het eerste wat opvalt is de heerlijke stem van Frank van der Reep. Zijn stijl van zingen zou ik willen omschrijven als ‘uiterst Brits’: een rauw randje, bluesy en tegelijkertijd in staat heel poppy te klinken. Waar je bij andere Nederlandse zangers door het accent of juist het ontbreken daarvan direct hoort dat het een Nederlander is, klinkt het bij Van der Reep allemaal buitengewoon overtuigend. Op de site wordt gesproken over Jim Morrison als invloed, maar die hoor ik er wat minder in. Soms wel Ian Astbury (The Cult), of Axl Rose (de dreigend-ingehouden zang op Chasing Her Down) en soms klinkt hij zelfs als een broertje van Robbie Williams. De songs op dit album zijn ook niet te versmaden, ook al worden de zwakkere momenten qua composities wel wat versluierd door die fraaie stem. Er zijn echter ook momenten waarbij er verslavend lekkere stukken inzitten, zoals het refrein van “Baby Boy” met poppy koortjes. In elk geval is het een album lang lekkere rock, met hier en daar een randje sixties of pop-met-ballen. Echte hardrock is het niet, maar dat de wortels stevig in de blues verankerd zitten is duidelijk. Het klinkt vlot en luchtig zonder dat dat ten koste van het rockgevoel gaat. Het rockt, het stampt, het kreunt, het kroelt, het dreigt – dit is Britse rock ten voeten uit. Maar dan wel uit ons eigen kikkerlandje. Heerlijk! Tegelijkertijd is dit een band die hoorbaar beter uit de voeten komt op het podium, simpelweg omdat er dan een wisselwerking met het publiek ontstaat. Dat wil niet zeggen dat de productie slecht is. Integendeel, de valkuil van een te gladde productie hebben ze met succes vermeden. Het is meer dat de band zich beweegt in een genre waarin élke band op het podium beter klinkt. Wat mij betreft mag dat zelfs als compliment opgevat worden. Dit is niettemin zo’n plaat die ik altijd op kan zetten, in wat voor stemming ik ook ben. Ben ik in een goede stemming dan brul ik lekker mee, ben ik in een grafstemming dan… eh… brul ik al snel óók lekker mee. Een mooi product van vaderlandse bodem, met – laat ik het maar gewoon zeggen – een van de beste rockzangers van Nederland.

mij=Dutch & Dregs