De laatste restjes 2008 liggen hier op mijn serveertafel. Met oud-en-nieuw heeft mijn huisgenoot namelijk een feest georganiseerd in het huis dat we samen huren. Als muzikaal behang werd mijn collectie cd’s en promo’s liefdevol geplunderd. Toen ik naderhand vroeg hoe de mensen het feestje gevonden hadden, kreeg ik te horen dat ik ‘nogal aparte’ muziek bezat. Hoezo dat dan? De voorkant van de cd van D-A-A-N leek een vriend wel interessant, met als gevolg dat het hele gezelschap toch zeker een half uur naar de ongein van deze Friese band rondom Daniel Levy heeft zitten luisteren. De band kreeg het drie weken terug nog voor elkaar om de publieksprijs op het Friese Popgala in de wacht te slepen met gemiddelde teksten als “O Marie, ik ken jou helemaal niet”. De groep maakt overigens ook blije instrumentale riedeltjes (“Melodietje”, “1975”). Het feestoordeel was echter niet mals. ‘Jezus, wat een slechte teksten!’ ‘Maar wel lachwekkend.’ ‘Apart is het wel…’ ‘Waar gáát het over!?’ ‘Zouden er echt mensen zijn die dit leuk vinden?’ ‘Dat je hier een platenlabel voor kunt vinden!’ ‘Volgens mij was hij vet stoned toen-ie dit bedacht heeft en is-ie gewoon blijven blowen.’ ‘Dan heeft-ie er wel veel tijd aan besteed.’ ‘Maar muzikaal is het eigenlijk ook niks.’ ‘Ja, beetje basic he.’ ‘Die muziek doet niks.’ ‘Hij heeft wel iets met telefoons he?’ ‘Hij wil in elk geval geen vrouwen.’ ‘Marc-Marie Huijbregts meets Drs. P meets Ome Henk, maar dan lullig.’ ‘Mag dit af?’
mij=PIAS