Een collega vertelde mij enthousiast dat hij een ep had gekocht van het Belgische voorprogramma van Jacco Gardner in Paradiso. Ze waren zelf verbaasd dat ze een geluidsdrager verkochten, hetgeen uiteraard megaschattig is. De naam van de band was mijn collega echter even ontschoten. Dat bleken dus de Bed Rugs te zijn – niet zo´n geweldige bandnaam als die niet blijft hangen, maar goed… – , en die ken ik al van hun eerste album 8th Cloud. Rapids is geen volwaardig album, maar een ep met zes liedjes. Volgens eigen zeggen zijn ze hierop minder Beatles / Beach Boys, maar meer Pink Floyd / Syd Barrett. De week dat ik Roger Waters´ The Wall live bekeek, leek me een prima gelegenheid om ook even aan Bed Rugs te snuffelen. Ze hebben gelijk, het is vooral meer Syd Barrett, maar ook de invloeden van de psychedelische kanten van The Beatles op Sgt. Pepper zijn er. De muzikale koerswijziging is dus te overzien. Het is een aardige ep geworden, maar niet een waar ik een nummer op hoor die ze wereldberoemd gaat maken. Al zou ik er geen bezwaar tegen hebben dat de single “Blinds” op de vaderlandse radio en mijn favoriete kabelradiostation Studio Brussel voorbij zou komen. De Bed Rugs zijn trouwens geen nieuwe Pink Floyd, daarvoor ligt de lat te hoog. Bed Rugs is een band die weet waar Abraham de mosterd vandaan haalt, en net zoals Gardner, hun liefde aan de sixties laat blijken met het uitbrengen van een geluidsdrager. En daar kan ik althans, weinig op tegen hebben.
mij=Waste My Records/Munich Records/V2
4 reacties