Toen de filosoof Descartes in zijn jonge jaren door Duitsland reisde, kreeg hij gedurende een koude winternacht drie samenhangende dromen. Ze zetten hem op het spoor van zijn latere wetenschappelijke vernieuwingen. De Duitse band The Dope opent ook met een groots visioen: ‘When I was 17, I had this magic dream, of the best record in the world, with the most mystical songs I ever heard.’ Toegegeven, het is een bruggetje van niks maar de tekstregel nam me wél meteen voor het tweetal in. (En Descartes wist het ‘probleem van de brug‘ ook niet zonder de Grote Hoofdredacteur op te lossen.) Rudi Maier en Franz Neugebauer maken als The Dope samen lekker lawaaiige indierock. Veel schelle gitaren, geschreeuwde emo-refreinen en drums die zichzelf voorbij hollen. In ons muzikale discours zou ik ze zo ergens tussen Two Gallants en Japandroids situeren, met als belangrijk pluspunt dat zanger Rudi ook een softe kant heeft. Zijn stem bibbert als Modest Mouse‘s Isaac Brock. Het geeft de soms chaotische brij aan riffs een meerwaarde. De beste plaat aller tijden is Hinterlandia echter niet geworden, maar dat wisten ze zelf ook wel. In “Strawberry Fields” worden de verwachtingen al naar beneden bijgesteld. Een jongen heeft een dipje, maar geen nood. ‘(He) cheers himself up in the record store. Hell yeah, he’s got every record he needs, but you know you always find some more!’
mij=DevilDuck
4 reacties