Laat ik deze recensie eens beginnen met een quote van iemand die u niet vaak langs zult zien komen, hier op File Under, namelijk Daphne Deckers: “ze kunnen het meisje wel uit het dorp halen, maar het dorp nooit uit het meisje”. Toen ik dat las, was mij eerste gedachte, daar zit wat in. Nu ben ik geen meisje, maar ik kom wel uit een dorp. En ik ga daar dood, althans, over hele lange tijd. Ik kom er nog geregeld en ik kom er graag. Het heeft iets overzichtelijks, zoveel gebeurt er niet en de horizon kan eindeloos zijn, maar ver kom je niet. Wat niet wil zeggen dat het altijd pais en vree is her en der. Dat heeft er voor gezorgd dat ik altijd een lichte voorkeur gehad heb voor muziek met een licht rurale achtergrond. De voorkeur voor echte liedjes en een voorkeur voor wat organische nummers. Niet constant van de hak op de tak. Wellicht is dat wat me destijds aantrok in The Serenes‘ Barefoot and Pregnant. De weerbarstigheid van het platteland. Ik had’m op tape, want cd’s kostten nog altijd veertig gulden, en draaide de plaat regelmatig op die eindeloze fietstochten, het dorp uit. En weer in, natuurlijk. Die tape is ergens vastgelopen, want mijn walkmans waren niet altijd van topkwaliteit. Maar vanwege niet te krijgen, die cd, verdween The Serenes langzaam naar een sluimerende achtergrond. Toen een maand of wat geleden, een vriend echter de naam The Serenes liet vallen en ik The Prodigal Sons‘ pareltje You Still Think herontdekte, wakkerde het vuurtje aan. Nu is op het internet heel veel te vinden en vond ik ook veel, maar de aankondiging van de rerelease van Barefoot and Pregnant, Re, het rereleaselabel van Excelsior, maakte me toch blij. En de aankondiging van een Ode to the Serenes op het festival Welcome To The Village, u gaat volgend jaar toch ook, allemaal. De plaat heeft niets aan zeggenschap verloren. Sterker nog, hij klinkt krachtiger dan een dikke twintig jaar geleden en ik zie mezelf ook weer fietsen over ‘s herens dreven. Altijd tegenwind natuurlijk. De cd komt met een fijne bonuscd, met daarop de eerste demo en wat outtakes van Barefoot and Pregnant. Maar da’s leuk voor de heb. Het belangrijkste is de cd zelf. Inmiddels ook een stukkie goedkoper dan die 40 gulden. Vraag ik me wel meteen weer af, zouden de originele mastertapes van The Blue Guitars, een ander bandje uit die tijd, nog bestaan? Want ik ben nog lang niet uitgefietst…
mij=Excelsior/V2
mooi 🙂