Ondertussen ben ik er definitief achter waarom ik Trail of Dead in de loop van de jaren steeds een meer geniale band ben gaan vinden. Het kwartje viel bij de overgang tussen “Giant Causeway”, het instrumentale intro van Trail‘s nieuwe cd The Century Of Self, en “Far Pavillion”, het overdonderende vervolg. In die twee combineert de band zo schaamteloos en goed zijn voorliefde voor even ambitieuze als bombastische progrock met hun noise roots dat het water mij in de mond loopt. Daarom koester ik deze band dus, ondanks alle kritiek de ze van links en rechts krijgen voor deze wall of sound. Ik snap daarom eigenlijk ook wel waarom label Interscope niet echt wist wat ze met deze Texanen aan moesten. De band toont zich ongrijpbaar, gaat stronteigenwijs zijn eigen weg en schroomt niet om vijanden onder zijn eigen fans te maken. Dat zijn de grootste lastpakken voor platenmaatschappijen, helemaal als die grote verkoopaantallen van een band verwachten. Wat dat betreft is Trail of Dead bij het op een goede manier ambitieuze Duitse Superball misschien wel beter op zijn plek. Het heeft er voor gezorgd dat de band op The Century Of Self nog meer kan laten horen wat ze zelf goed vinden. Zo komen ze uit op een geluid dat de ideale mengsmering is van Source Tags & Codes en voorganger So Divided. Helemaal doorgestoten richting progrock is Trail dus niet en dat is ook niet erg. Nu kunnen ze in een track als “Inland Sea” met gemak post-rock gitaarwerk laten clashen in één song en die uit laten doven in het akoestisch startende “Luna Park”, een gloedvolle akoestische ballade. Om vervolgens rustig door te meanderen richting “Pictures Of An Only Child” en “Insatiable One” en je daarna in de start van “Ascending” keihard om de oren te slaan. De op deze manier gepresenteerde mix is even grotesk als boeiend.
mij=Superball / CNR