Door de band werd Queensrÿche omschreven als een kruising tussen Empire en Promised Land. Dat vond ik zowel merkwaardig – want Empire was juist heel proggy en soms zelfs poppy – als verbazingwekkend, omdat Promised Land in mijn ogen een van de zwakste albums uit de Queensrÿchecatalogus is. Nou ja, ze hebben James “Jimbo” Barton terug als producer, met Todd La Torre is er een zanger die vijftien jaar jonger is – en daarom minder moeite heeft met het oude materiaal – en het kon haast niet uitblijven of Queensrÿche zou vooral teruggrijpen op het oudere metalmateriaal. Gek genoeg krijg je bij de vocale prestaties van De La Torre niet het idee dat Tate hier moeite mee zou hebben. De effecten bij “Redemption” (zou het AutoTune zijn?!) zijn daarentegen uitgesproken lelijk. Pas bij de bonustracks, liveversies van “Queen Of The Reich”, “En Force” en “Prophecy Now”, is het leeftijdsverschil te horen. Maar goed, La Torre is een prima zanger, dat wisten we al door zijn werk met Crimson Glory. Waar ik het meest voor vreesde was dat de spanning tussen verschillende compositiestijlen – en misschien ook wel de conflicterende persoonlijkheden -, het sterkste punt van het oude Queensrÿche, verloren zou gaan. En eerlijk gezegd moet ik na beluistering van dit album concluderen dat dat inderdaad het geval lijkt. Deze Queensrÿche is vooral voor de metalRÿchians, waar Tate de fans van het meer naar prog bewegende werk zal bedienen. Het kon niet anders, dat snap ik, maar voorlopig zijn ze er met de split allebei op achteruit gegaan. De band is instrumentaal nog steeds top, maar compositorisch is het allemaal nogal voorspelbaar. Behalve misschien bij “Don’t Look Back” krijg ik nergens het idee dat ik nou iets bijzonders gehoord heb. De stand qua albums tussen het Queensrÿche van Tate en deze Queensrÿche is qua niveau wat mij betreft 1-1. Tate’s Queensrÿche was – ook in de betere remixversie – minder consistent maar kende een paar uitschieters, deze Queensrÿche heeft de consistentie en juist geen uitschieters. Laten we hopen dat de juridische haarkloverij snel en goed wordt afgehandeld, zodat ze hun aandacht weer volledig op de muziek kunnen richten. Me dunkt dat wij, de fans, dat wel verdiend hebben. Welke van de twee we uiteindelijk ook het beste vinden.
mij=Century Media
Ik heb de beide cd’s rustig op mij laten werken waarbij ik de sound van de band zonder Tate mij het beste aansprak. Ik heb voor het eerst sinds jaren het Queensrychegevoel weer gehadbij een cd. Maar je hebt gelijk dat de splitsing geen goed heeft gedaan mbt de kwaliteit.
Ik heb heimwee naar de tijd tot en met Promised Land (waarover we dus duidelijk van mening verschillen).
Ik heb de beide cd’s rustig op mij laten werken waarbij ik de sound van de band zonder Tate mij het beste aansprak. Ik heb voor het eerst sinds jaren het Queensrychegevoel weer gehadbij een cd. Maar je hebt gelijk dat de splitsing geen goed heeft gedaan mbt de kwaliteit.
Ik heb heimwee naar de tijd tot en met Promised Land (waarover we dus duidelijk van mening verschillen).
Ik ben ook een behoorlijk atypische fan, met onder andere Dedicated To Chaos en Hear In The Now Frontier bij mijn favorieten. Ik heb gemerkt dat de pure metal-Queenrÿche-favorieten positiever zijn over deze cd dan ik. Hoe dan ook zal er met deze stijlen een scheiding plaatsvinden bij de fans.