Mijn Noors is ongeveer net zo goed als mijn Swahili. Dat betekent dat ik geen idee heb waar Skambankt (Schaambank?) over zingt. Mocht het inhoudelijk van welhaast literair niveau zijn, dan verontschuldig ik mij bij voorbaat. Maar ook al versta ik er geen sikkepit van, de zang klinken heel natuurlijk. Een beetje zoals je als zevenjarige met Engelse liedjes meezong zonder enig benul te hebben of je zelfs maar enigszins in de richting zat. In de praktijk heeft het Noors echter zoveel overeenkomsten met Engels dat het vaak lijkt alsof er iemand met een heel beroerde articulatie Engels zingt. Bovendien is dit een muziekwebsite en heb ik dus nog een criterium. En met die muziek zit het helemaal goed. Het is namelijk een lekker ontspannen mengsel van bluesrock, stoner en andere van-dik-hout-zaagt-men-plankenrock. Normaal goes stoner, zoiets. Binnen dat genre mag het dan niet heel origineel zijn, het klinkt wel als gewoon lekker. En hoewel je hoort dat dit vooral een live-band moet zijn, is de energie ook op dit album bewaard gebleven.
Tot mijn verrassing bleek ook een rerelease van Happy End onverstaanbaar maar aangenaam. Dat eerste was geen verrassing, want ze zingen in het Japans. Maar bij de enige eerdere gelegenheid had ik daar weinig plezier aan beleefd door de voor mijn Westerse oortjes ongemakkelijke klanken in de zang. Bij Happy End – een gezelschap dat opereerde in het begin van de jaren zeventig – blijkt Japans ook anders gezongen te kunnen worden en heb ik nergens last van. Ze zijn dan ook bedaarde rockers à la Wishbone Ash of Ten Years After en geen Visual Kei-stripfiguren. Evenmin is er sprake van uitbundige zang, gierende solo’s of allesverwoestende drumklappen. Happy End grossiert in ontspannen songs met een randje rock. Op de kalmste momenten heeft het ook wel iets weg van Neil Young ten tijde van Harvest. Ontspannen van begin tot eind. Of er nog mensen zitten te wachten op een niche-release als deze is punt twee, maar ik werd er ontspannen van. Heel ontspannen…
mij=Tuba / Bertus & Erebus / Import