In 1989 was ik 18 jaar. Best een belangrijk jaar, achteraf bezien. Ik zat in het laatste jaar van het VWO, leerde mijn grote liefde kennen, en mijn muzikale smaak begon zich te vormen. Ik kwam in contact met mensen die ook naar andere muziek luisterden dan wat er op dat moment in de hitparade stond en begon, zoals dat toen nog ging, verwoed platen te lenen in de bibliotheek en op te nemen op een cassettebandje. Een van die platen was Southside, het debuut van de Schotse band Texas uit 1989. De soulvolle stem van zangeres Sharleen Spiteri en de slidegitaar van Ally McErlaine creeërden een soort melancholische soulbluesrock. Het werd een van mijn favoriete cassettebandjes. Die sound hielden ze daarna nog twee albums vast om op de volgende vier albums jammerlijk te vervallen in gladde en kleurloze hitparadepop. Eigenlijk had ik ze al afgeschreven maar zie hier, acht jaar na het voorlaatste album Red Book is daar ineens het achtste album van Texas, The Conversation. Op dit album vermengt Texas radiovriendelijke pop met de melancholische sfeer van de begindagen. Hulp van Bernard Butler en Richard Hawley zorgt ervoor dat wat afstand genomen is van de gladde sound van de laatste albums en de sixtiessoulsound van Southside wat meer naar voren komt. The best of both sounds is op dit album samengevoegd, wat een prima album oplevert met zowel catchy nummers als “The Conversation” en “Dry Your Eyes”, als de wat soulvollere retronummers zoals het erg mooie “Maybe, I” en het sterke “Be True”. Texas is geen stille dood gestorven maar heeft zichzelf in haar bijna 25ste bestaansjaar opnieuw gevonden. Na al die jaren is het ze in ieder geval gelukt om een album te maken wat ik weer regelmatig zal draaien en wat het ook, zo heb ik de afgelopen week gemerkt, prima doet op stralende zomerse dagen.
mij=PIAS
4 reacties