Als u regelmatig File Under leest, dan weet u dat ik graag festivals bezoek. Hier in Nederland, maar ik schroom ook niet de grens over te gaan, om daar eens wat muzikale cultuur op te snuiven. Dit jaar was Engeland aan de beurt, want ik was door de enorme drukte heen gekomen en ik had een kaartje voor Glastonbury kunnen kopen. Wat viel op op Glastonbury? Die Engelsen zingen alles mee! Niet zo gek, de universele taal in de rockmuziek is Engels, maar desalniettemin is men behoorlijk tekstvast. Daarnaast is men gek op Anthems. Met de hoofdletter A. Van die lekker kamerbrede melodieën die na twee keer horen vast in je kop zitten en die je, inderdaad, lekker mee kunt brullen. Wat dat betreft had The Plea rustig een zaterdagmiddagplekkie kunnen hebben op de Pyramid Stage. Want deze Ierse knullen, uit Ballyliffin, leveren Anthems af, per strekkende meter. Het openingsnummer heet zelfs Staggers Anthem. En laat ik eerlijk zijn, zo heel vervelend klinkt het niet. Enige nadeel, de band heeft zo goed naar landgenoten U2 geluisterd, dat de term U2 Jr. gerust van stal gehaald mag worden. Denny Doherty gilt als ware hij Bono zelf en zijn broer Dermont betrekt zijn effectenpedalen bij dezelfde leverancier als The Edge. Maar aangezien Bono vooral bezig is met het redden van de wereld, vind ik het niet zo erg dat The Plea even in het gat springt dat er ligt. Want niets is zo lekker om even kamerbreed mee te galmen met een plaatje…
mij=Planet Function
4 reacties