Al bij de openingsklanken van Supermachine‘s debuut is de intentie duidelijk. Recht-zo-die-gaat-drumwerk en riffs per strekkende meter, voortgestuwd door een moddervette bassound. Als zanger David Nebbia dan invalt met een wat rauwe stem en grungy zanglijnen is het plaatje compleet: Supermachine staat voor wat in de basis ouderwetse hardrock is, met invloeden uit verschillende decennia. Of het nu stoner, grunge, southern rock of hardrock is, de grote riffs staan in al die genres voorop en dat is hier zeker ook het geval. De engineer, Benny Grotto (met op zijn cv Aerosmith en Ben Folds, maar ook Lo-Pan en The Brought Low), heeft samen met de band de productie verzorgd en de heavy riffs zijn daardoor prominent maar toch in balans met de andere instrumenten en de zang. De eenvormigheid die je bij andere stonerachtige bands nog wel eens aantreft wordt vermeden door die goede productie, maar ook door de stem van Nebbia. Hij paart volume en bereik aan elkaar, en lijkt nergens aan zijn grenzen te zitten. Soms is het een beetje alsof Alice In Chains de stonerhoek ingedoken is, een track als “Heavy Bullet” leunt dan weer zwaar op de blues en bij “Flesh Farm” is het qua riff en songstructuur bijna Foo Fighters-achtige radiorock, ware het niet dat het te heavy is voor radio. Dat dat eerder een diskwalificatie is van de radio dan van Supermachine mag duidelijk zijn. Het is niet voor het eerst dat SmallStone een pareltje heeft opgedoken. Maar Supermachine glimt nog even wat meer dan de rest.
mij=SmallStone
4 reacties