Albums die een op muziek gezet verhaal vertellen; velen kunnen het niet waarderen, maar ik ben er dol op. Dus toen de nieuwe cd van het Duitse gezelschap Eureka op mijn deurmat viel, was ik extra in mijn nopjes. Shackleton’s Voyage vertelt namelijk het verhaal van… weet u wat? Dat kunt u op deze website zelf nalezen. Gaan wij het hier over de muziek hebben. Centrale man van Eureka is multi-instrumentalist Frank Bossert. Hier en daar wordt hij bijgestaan door gastmuzikanten, waaronder Billy Sherwood die twee nummers zingt. Dat doet hij prima, maar de kwaliteit van deze stukken wordt flink onderuitgehaald door de behoorlijk gezapige teksten: ‘what still can be done is to save everyone’, of ‘our ship is gone but our will is strong’, dat soort werk… Gelukkig zijn de instrumentale stukken beter. De muziek is sfeervol en vertelt inderdaad een verhaal, waarbij je de poolreizigers bijna ziet zwoegen om de enorme ijsvlakten te overleven. Het is een verademing om keyboards te horen zonder dat het als een zoveelste kopie van Jordan Rudess klinkt. Bossert speelt ingetogen en legt zijn hele ziel en zaligheid in elke noot, iets wat me nog het meest aan Vangelis doet denken. Grootste punt van kritiek is echter de manier waarop Bossert gitaar speelt. Hij imiteert namelijk Mike Oldfield tot in de kleinste details. Speelstijl, techniek, klankkleur, het is één-op-één Oldfield, en dat had ook wel wat origineler gemogen. Wellicht was Bossert na al zijn poolavonturen getroffen door sneeuwblindheid en zag daarmee zijn eigen mogelijkheden even niet meer. Het zij hem vergeven: Shackleton’s Voyage is een prachtig muzikaal avontuur dat bol staat van gevoel en dramatiek.
mij=Inside Out / CNR