Meerdere malen heeft in mijn cd-kast rondsnuffelend volk verbaasd gereageerd bij het zien van Whoa, Nelly! de eerste cd van Nelly Furtado. Ik vond dat maar raar, want die plaat staat toch vol prettige, onschuldige popliedjes, met net genoeg avontuur om niet plat te zijn. Dat lieve meisjesimago schudde Nelly aan de hand van Timbaland keihard van zich af bij haar derde plaat Loose. Ik vond die cd een stuk minder interessant dan Whoa! en zelfs een tikkie vulgair voor een zangeres die net moeder geworden was. Ik was dan ook een beetje huiverig om aan Mi Plan te beginnen, maar hoopte dat het feit dat die cd als geheel Spaanstalig aangekondigd werd een goed voorteken zou zijn. Braver klinkt de plaat inderdaad wel, maar heel enthousiast kan ik er toch niet van worden. Daar helpt zelfs geen indrukwekkende reeks van gastartiesten bij. Als Nelly Spaanstalig zingt klinkt het, ondanks dat ze al van jongs af aan het aan het Spaans gelieerde Portugees schijnt te spreken, een stuk minder overtuigend dan in het Engels. “Más” krijgt er zelfs een zeikerig karakter van, al helpt de productie daar ook een handje aan mee. Dat kon je aan Timbaland wel over laten natuurlijk. Slechts een paar liedjes overtuigen. “Bajo Otra Luz” waarin ze hulp krijgt van de Spaanse rapster La Mala heeft wel die goede touch. Vreemd genoeg werkt het ook redelijk als Nelly het duet aangaat met romanticus Josh Groban, al is het met hangen en wurgen.
mij=Nelstar / Universal
nogal curieus eigenlijk dat ze in ‘t Spaans is gaan zingen, waarom dan niet Portugees. (al heeft Spaans natuurlijk veel en veel meer sprekers, commercieel handiger als je dan toch van ‘t Engels afstapt)
Ik heb liever dat ze helemaal niet zingt. Dat nare geknepen stemmetje, brrrrrrrrrrrrr.