Als ik Nick Oliveri zie dan bekruipt me altijd een beetje een onbehaaglijk gevoel. Niet dat ik ’em eng vind of zo, maar het is zo iemand waarvan je nooit weet wat ‘ie je voor gaat schotelen. Niemand zal zijn talent ontkennen, maar niemand zal ook ontkennen dat hij een ongeleid projectiel is. Niet voor niets is ‘ie door longtime friend Josh Homme uit Queens Of The Stone Age gemieterd. Een ding dat je Oliveri zekere ook niet kunt ontzeggen is dat ‘ie wat ‘ie doet gepassioneerd gebeurt. Mondo Generator’s Cocaine Rodeo en zijn nieuwe solo-cd Death Acoustic zijn hier duidelijke voorbeelden van.
Cocaine Rodeo verscheen oorspronkelijk in 2000, maar lag toen al drie jaar op de plank bij de platenmaatschappij. Dat het in dat jaar alsnog verscheen is niet zo heel raar, want ongeveer tegelijkertijd topte Queens Of The Stone Age’s Rated R ook voor het eerst de charts. Dat Oliveri hier een belangrijk aandeel in had blijkt wel uit de aan deze re-release toegevoegde bonustrack “Another Tension Head” dat op Rated R als “Tension Head” terug te horen was. Qua sound is Mondo Generator veel groezeliger dan QoTSA dat toch altijd wat swingends in zich heeft. Daar is op Cocaine Rodeo niets van terug te vinden. De cocktail van stoner, punk en post-hardcore maakt de cd rauw en smoezelig en bij tijd en wijle zelfs een tikkie onluisterbaar. Maar dat Oliveri ook geweldige liedjes kan schrijven blijkt wel uit furieuze punkrockers als “I Want You To Die” en “Unless I Can Kill”. Ook de tegendraadse stoner van “Simple Exploding Man” is een dijk van een track. Dat geldt zowel voor de normale als de elf minuten lange versie die op deze cd staan. Naast de studio-cd is er als toetje een live-cd. Gelukkig is de kwaliteit hiervan redelijk goed. Gepassioneerd stort Oliveri de tracks over zijn publiek uit. Dat het hem er daarbij niet om gaat als de beste rockzanger aller tijden over te komen dat zal niemand verbazen. Opwindend wordt het hierdoor wel, want op de automatische piloot een optreden afwerken, dat zal Oliveri niet snel gebeuren.
Ongeveer tegelijkertijd met de reissue verschijnt Death Acoustic. Die plaat klinkt zoals de titel al doet vermoeden. Oliveri is met de jaren (lees: drank en drugs) zijn zangstem bijna geheel verloren. Wat rest is het gegrom waar een schorre hond jaloers op zou zijn. Het maakt dat de songs die Oliveri performt dodelijk raak en ondanks dat ze allemaal akoestisch zijn rauwer klinken dan menig metalband. Voor de cd nam hij eigen nummers op, een nummer van QoTSA (“Gonna Leave You”) en nog enkele covers van onder andere The Misfits. Het voelt allemaal ontzettend ongemakkelijk aan bij beluistering. Daar zijn de stalen snaren van de gitaar van Oliveri die hij keihard, maar gepassioneerd aanslaat voor een groot deel ook de oorzaak van. Het maakt het allemaal nog rauwer. Dat Oliveri voor de gelegenheid als afsluiter “Outlaw Scumfuc” van aartsprovocateur G.G. Allin opgenomen heeft, is dan eigenlijk ook niet meer dan logisch. En dat hij de teksten van Allin een beetje aangepast heeft (lees: voorzien heeft van een overtreffende trap) tekent die levenshouding van Oliveri. Eigenlijk is het een wonder dat de man nog leeft en wat zou het prettig zijn als dit ongeleide projectiel het tegenwoordig behoorlijk brave Queens Of The Stone Age weer wat peper in zijn kont zou douwen.
mij=Impedance / Sonic & Impedance / Sonic