‘Grote gebaren voor een groeiend publiek’, fileunderde Ludo bij het debuut Fourteen Autums and Fifteen Winters van The Twilight Sad. Van harte ging dat nog niet met dat groeiende publiek, al opende de band wel tijdens een uitverkochte tour van stadsgenoten Mogwai. En daar pasten ze wonderwel bij. Beide bands zitten in de post-rock hoek, maar The Twilight Sad houdt het voor een deel ‘poppy’, doordat de nummers wat meer in het standaardstramien vallen dan die van Mogwai. Al wordt de postrock-erupties nooit uit het oog verloren. Maar vooral de charmante zang van James Graham, met een straf Schots accent, tilde de band boven de middelmaat uit. Ik hoop in ieder geval dat veel Mogwai-liefhebbers de band opgepikt hebben. En vervolgens hoop ik dat die dan niet teleurgesteld zullen zijn in Forget The Night Ahead, de opvolger van Fourteen Autums and Fifteen Winters, want de nieuwste vind ik toch wat minder. Graham zingt nog even charmant als immer en nog net zo plat (Schots) als een dubbeltje en de versterker kan gaat nog steeds op 11. Maar The Twilight Sad lijkt alvast Ludo’s weg naar het grote publiek ingezet te hebben en heeft het repertoire aangepast door de wat gewone nummers. Nergens blijft er bij mij wat hangen. Het klinkt allemaal vertrouwd, maar datgene dat het debuut uniek maakte ontbreekt op Forget The Night Ahead. Wellicht dat het meer gelikte materiaal wel voor een groeiend publiek zorgt, maar dat is dan ook enige voordeel aan deze plaat. Wat overblijft is dus noisepop met een Schots accent, maar dat vind ik niet voldoende voor een hele nacht die nog komen gaat.
mij=Fat Cat / Bertus
Titels goed opschrijven is niet je sterkste punt geloof ik, na Editors alweer een missertje 😉 Het is Forget the Night Ahead. Gewone nummers? Gelikt? Ik weet niet of je ook naar de teksten hebt geluisterd, maar gelikt en gewoon zijn wel de laatste omschrijvingen die op deze plaat van toepassing zijn denk ik. Beetje makkelijke en luie recensie vind ik het.
[Gewijzigd. Dit soort foutjes slippen nu eenmaal makkelijk door de eindredactie. Alleen raakt de laatste zin nu kant noch wal meer.]
Bedankt overigens. Raar is dat, op een of andere manier had ik die titel in mijn hoofd en hoewel ik de cd er naast heb liggen, lees ik toch de verkeerde titel. En echt dyslectisch ben ik niet. Ik zal beter checken in vervolg…
ik hoor wel wat Gr. R bedoelt qua commercie enzo, zeker het begin is Snow Patrollig. daarna wordt het wel weer TS ouwe stijl, en mijns inziens is het accent van die gast te DIK (“Interrupted”!) om echt door te kunnen breken. (bij nader inzien dan want ik had het nog wel voorspeld)
The Twilight Sad brengt samen met Frightened Rabbit geen vinyl uit voor Record Store Day, maar een cassette bandje 🙂