El Pino And The Volunteers – The Long-lost Art of Becoming Invisible

Jemig, ik heb me toch een behoefte om een cd af te gaan zeiken. Eigenlijk moest het er maar eens eentje van Excelsior Recordings worden, want ik heb ze dit jaar al zoveel veren in hun reet gestoken dat ik voorlopig niets positiefs over ze wil zeggen. Als slachtoffers, helaas, dienen zich El Pino And The Volunteers aan met hun tweede album The Long-lost Art Of Becoming Invisible. Over hun debuut Molten City was ik nog positief, al kan ik me een mail herinneren van iemand die iets met die release te maken had dat hij ons bedankte voor het schrijven, maar er weinig van begreep. Ik wilde in het stukje alleen maar aangeven dat het niet altijd moeilijkdoenerij hoeft te zijn, maar het geluk vaak in kleine momenten zit. Op The Long-lost Art Of Becoming Invisible hebben David Pino en zijn mannen een andere weg ingeslagen en ik ruik kansen voor mijn vernietigende oordeel. De roots in hun muziek is ingeruild voor een meer poppy sfeer zoals we die kennen van The Beatles, Jason Falkner, Crowded House en Johan. En laat ik nou een gloeiende hekel aan die artiesten hebben… Oh nee, toch niet, ik heb van drie van de vier cd’s in de kast staan. Grmbl, en aangezien El Pino And The Volunteers weten wat ze doen met hun prachtige gelaagde popliedjes, is hun tweede album weer geslaagd te noemen. Hun label heeft de opvolgers van Johan in ieder geval in huis. Volgende keer graag een waardeloze cd, mensen van Excelsior. Een recensent moet toch af en toe wat te zeiken hebben.

mij=Excelsior / V2