Black Sabbath – 13

Producer Rick Rubin schijnt een lastig heerschap te zijn om mee te werken, maar na Johnny Cash en vorig jaar ZZ Top flikt ‘ie het weer: het uiterste halen uit een band met meer verleden dan toekomst. Het eerste wat hij deed was de heren Iommi, Butler en Osbourne bij elkaar zetten en naar hun eigen debuut laten luisteren. Dáárop wilde hij een vervolg. Op voorganger The Devil You Know (als Heaven & Hell met Ronnie James Dio) was het geluid reteheavy en modern, maar op 13 is Rubin nog een stapje verder gegaan. Hij heeft een prachtige mix gecrëeerd van heavy en modern enerzijds en het geluid van de eerste albums anderzijds. Opener “End Of The Beginning” had niet veel klassieker kunnen beginnen. Uiteindelijk is het een aardige opener, maar nog niet de klapper waar ik op had gehoopt. Dat is anders bij “God Is Dead?”. Alleen dat intro al! Het is een heerlijke track met de traditionele bijna lome coupletten en heavy riff in het refrein. Zeitgeist is een heuse ballad, met zelfs conga’s in plaats van drums, maar kent desondanks een lekker spooky sfeertje. In “Damaged Soul” zit een hele fijne mondharmica. Alle acht tracks ademen een sfeer van vertrouwde klanken in een modern jasje. Ome Ozzy moet zich erg lekker gevoeld hebben nu hij het niet allemaal in z’n eentje hoeft te dragen, want hij jengelt als in zijn beste dagen. In de aanloop naar dit album was alleen de bezetting van het drumkrukje is een complete soap, maar de door Rubin voorgedragen derde keus (na Bill Ward en Sabbaths toerdrummer Tommy Clufetos), Rage For The Machine’s Brad Wilk, heeft zich voorbeeldig van zijn taak gekweten. Hij heeft het drumwerk relatief simpel gehouden en draagt daarmee bij aan de impact van de riffs. Hij heeft echter ook goed geluisterd naar de roffels waarmee Bill Ward in het klassieke werk de spanning opbouwde. Eerlijk gezegd denk ik dat Ward het niet veel beter had kunnen doen. Wat mij betreft is niet Iommi, maar Geezer Butler de ster van het album. Zijn baswerk legt – alweer – het fundament waarop de rest kan schitteren. Kies vooral voor de deluxe editie. Niet vanwege het hologram op de voorkant, maar gewoon omdat je er dan nog drie prima nieuwe tracks bij krijgt, die zeker in het geval van “Methademic” en “Pariah” niet hadden misstaan op het album. Black Sabbath heeft met 13 een van de meest consistente platen uit zijn oeuvre uitgebracht. Omroep MAX zou eens een concert van déze actieve senioren moeten uitzenden…

mij=Vertigo