Jeff Scott Soto heeft een paar lastige jaren achter de rug. Hij werd bij Journey binnengehaald als opvolger van Steve Augeri, maar moest uit een interview met Neal Schon vernemen dat hij ontslagen was. Net toen er een afscheidstournee was aangekondigd van zijn band met bassist Marcel Jacob, Talisman. Na enige tijd waren Scott Soto en Jacob toch weer in gesprek over een nieuw album van Talisman, toen Marcel Jacob zich het leven benam. Toch is hij niet stil blijven zitten, want na het solo-album Beautiful Mess en het nieuwe Trans-Siberian Orchestra-album Night Castle is dit alweer het derde album in een jaar tijd. En een dezer dagen verschijnt er nog een dubbellive-album ook. W.E.T. is een typisch Frontiers-album: je kiept een paar bekende namen bij elkaar, verzint een naam en hupsakee, we hebben een nieuw project. De bekende namen zijn hier behalve Scott Soto Robert Säll, gitarist van Work Of Art en Erik Martensson (zanger van Eclipse). Work Of Art – Eclipse – Talisman = W.E.T., inderdaad. Säll is overigens amper te horen op het album, in tegenstelling tot Martensson, die hier het gros van de instrumenten voor zijn rekening neemt. Getweeën zijn ze echter wel verantwoordelijk voor de songs, die Scott Soto op het lijf geschreven zijn. Machtig Galmende Stadionrock, dat is het. Muzikaal heeft het precies de juiste mate van bombast, dat helpt, maar het had ook gewoon als solo-album van Scott Soto kunnen worden uitgebracht. Mid-tempo bombast, balladbombast en powerbombast hebben geleid tot een album dat volgens Scott Soto het album met Journey had kunnen zijn. Daar heb ik overigens mijn twijfels over, al heeft “Running From The Heartache” alles van een Journeysong. Voor de afwisseling is dit echter een project dat wèl geïnspireerd klinkt, ook al zijn de songs precies wat je verwacht. De zanglijnen passen Scott Soto als een handschoen, terwijl de muziek killerriffs kent en niet te braafjes is geproduceerd. W.E.T. als opvolger van Talisman? Van mij mag het.
mij=Frontiers / Rough Trade
Niet de makkelijkst leesbare recensie die ik van je gelezen heb Prikkie, maar inderdaad het album zelf klinkt heerlijk op zo’n vrije “niets-aan-de-hand” zaterdagmiddag met de versterker op elf! 🙂