‘Huh, is dit een nummer van American Soldier?’ is mijn eerste gedachte als ik de zanger hoor invallen. Maar nee, het blijkt geen Queensrÿche te zijn, maar “Pain” van Shadow Gallery, met de nieuwe zanger Brian Ashland. De oorspronkelijke zanger Mike Baker overleed onverwacht in oktober 2008, maar binnen twee weken maakten ze bekend door te gaan met het album waar ze op dat moment mee werkten. Aanvankelijk met gastvocalisten, maar uiteindelijk liepen ze Brian Ashland tegen het lijf en heeft hij het album ingezongen. En terecht, want hij is een bijzonder veelzijdig zanger. Helder, rauw, dreigend, uitbundig, hij kan het allemaal. Qua stijl lijkt hij zo nu en dan bijzonder veel op Queensrÿche’s Geoff Tate zoals gezegd, maar vaker doet hij me denken aan Zak Stevens (Circle II Circle, Savatage). Het is een ondankbare taak om een zo bepalende zanger als Mike Baker op te volgen in zulke dramatische omstandigheden, maar Ashland slaagt met glans. Digital Ghosts is voor de verandering geen conceptalbum, maar de dood van Baker is wel op het hele album terug te vinden in sfeer en teksten. Zoals altijd zijn de songs geen hapslikweg-werk, maar zitten er niettemin beresterke hooks in waardoor elk nummer meteen blijft hangen. Opener “With Honor” is wat dat betreft een staalkaart van wat er verder te horen is: Dream Theater-metal, traag opgebouwde progstukken, en harmonieuze achtergrondzang waar je kippenvel van krijgt. Het koor achter het refrein in “With Honor” heeft voor mij een iets te hoog kerstgehalte, maar de harmoniërende zanglijnen zijn prachtig. Er zijn ook nog gastvocalisten te horen. Zo wordt “Venom” gezongen door niet alleen bassist Carl Cadden-James, maar ook Suspyre-zanger Clay Barton, en “Strong” door Primal Fear‘s Ralf Scheepers. “With Honor” en “Strong” zijn mijn favorieten, maar dit is een album dat pas zijn volle bloei bereikt als je het in zijn geheel beluistert.
mij=Inside Out / EMI