Een hele tracklisting van een cd oplepelen, dat doen we hier nooit. Die kun je ook gewoon lezen in de platenzaak of elders op het web. De zeventien tracknamen van Sax Ruins wil ik echter niemand onthouden: “Korromda Peimm”, “Zurna Taksim”, “Hyderomastgroningem”, “Czerudmuntzail”, “Snare”, “Pallaschtom”, “Zworrisdeh”, “Komnigriss”, “Nivaftopofts”, “Gravestone”, “Znohjmo”, “Jallamjikko”, “Bupphairodazz”, “Epigonen”, “Pig Brag Clack”, “Djubatczegromm” en “Yawiquo”. Ik dacht gelijk aan de Pokemon-plaatjes van mijn zoontje toen ik die namen las. Onmogelijk voor mij om uit te spreken, hij lepelt ze met kinderlijk gemak op. Maar ze geven heel duidelijk aan hoe Yawiquo klinkt. Absurde cartooneske jazz-noise. Maar natuurlijk laat de bandnaam ook al weinig te raden over. Sax Ruins is de saxofoondraai aan tracks van het Japanse avant-garde fenomeen Ruins, dat naast meesterdrummer Tatsuya Yoshida in de basis steeds alleen maar uit een bassist bestond die aangevuld werden met hulp van derden. Maar zo met alleen maar kopergeweld van Ono Ryoko heb je er als luisteraar je handen meer dan vol aan. Wij Nederlanders zijn altijd trots op onze Candy, maar wat deze mevrouw uit d’r toeter tovert komt veel meer in de buurt van wat vader Hans graag doet. Leuk en absurd tegelijk dus.
mij=Ipecac / Konkurrent