Blueneck – The Fallen Host

Toen ik naar mijn vorige werk in de winter wel eens op de fiets ging, maakte ik er gewoonte van lekker hard mijn voorlicht achterna te fietsen terwijl ik op de discman keihard post-rock draaide. Of een band als Sigur Rós. Dat vond ik zo enorm fijn gevoel, die vorst op je gezicht, lijzige klanken op je discman en vervolgens die crescendo’s die als een mokerslag je oren in suizen. In die sferen past de nieuwe van het Britse Blueneck helemaal. Oh wat keek ik dan ook verlangend naar het fietspad dat parallel aan het spoor loopt richting mijn huidige werk, terwijl hun derde cd The Fallen Host mij in vervoering bracht in de trein. Om me te pesten met dit feit werd de trein vanmorgen ook nog even hardhandig stil gezet. Loos alarm. De afstand fietsen tot over de IJssel is ook gewoon te ver, zo in de winter en ik ben uit vorm. Maar Blueneck niet. De acht uitgesponnen songs zijn duidelijk te duiden als post-rock, maar zijn door hun diversiteit en onvoorspelbare karakter behoorlijk onderscheidend van het gros cliché-post-rockers. Neem alleen al het op het eerste gehoor rond een pianoherhaling ronddolende “Children Of Ammon” waarin langzaam een druilerige synth het heft in handen neemt maar in het aansluitende “Weaving Spiders Come Not Here” toch weer even zijn plek moet inleveren. Wonderschoon. Net als de strijkers die steeds stiekem weer komen buurten om je te ontroeren. Ik dub nog steeds of dit nou het hoogtepunt is van The Fallen Host of dat ik die prijs toch moet uitdelen aan het afsluitende “Revelations” dat flink venijnig uitpakt. Ik zou bijna alsnog de fiets uit de schuur halen en die zeventig kilometer fietsen morgenvroeg om het proefondervindelijk uit te zoeken…

mij=Dnovali / Cargo