‘Kun je niet weer eens wat anders gaan draaien dan Simple Minds?’ De vraag is nogal eens gesteld de afgelopen weken. Ik schudde telkens het hoofd. Waarom zou ik? Ik vermaakte me prima met Celebrate, de verzamelaar die al een tijdje uit is en in mijn playlists nogal overuren maakt. Toen Once Upon A Time uitkwam was ik twaalf en dat was zo ongeveer mijn eerste kennismaking met Jim Kerr en zijn mannen. Blijkbaar heeft dat (en de latere ‘ontdekking’ van de eerdere (en naar toen bleek nog veel betere) albums meer indruk gemaakt op mij dan ik dacht. Want zeker van de eerste anderhalve cd van deze verzamelaar kan ik de liedjes woord voor woord meezingen (of fluiten, zoals bij het instrumentale “Theme For Great Cities”). Met enige regelmaat heb ik al gezocht naar de originele Themes-boxen (waarop een boel meer extras stonden van deze Schotten), maar die kosten nogal een klap geld. Celebrate is hiervoor niet gelijk een alternatief, maar knipt wel precies de al dik dertig durende carrière van de band in tweeën. Zeker cd 1 bestaat uit louter krakers uit de tijd dat de Simple Minds minder middle of the road waren. Tracks als “New Gold Dream (81/82/83/84)”, “Promised You A Miracle” en “I Travel” hebben de tand des tijd eigenlijk prima doorstaan. Ik denk zelfs dat als je “I Travel” nu opnieuw uit zou brengen het gewoon een hit worden die dansvloeren in trance brengt en een track als “Waterfront” is eigenlijk gewoon een op maat gesneden voor festivalweides met zijn lekkere baspartij. Maar goed, Jim Kerr is nooit zo (gemaakt?) hip gebleven als bijvoorbeeld een Bono. Grappig was wel dat ik in eerste instantie de eerste cd steeds maar opnieuw draaide, maar uiteindelijk me er op betrapte de tweede cd (met de ‘mindere’ jaren, na Once Upon A Time) ook meer begon te waarderen. Zo slecht was het allemaal bij nader inzien niet.
mij=Virgin / EMI
4 reacties