FM Belfast – How To Make Friends

Hoog in de wolken drijft een ceedeetje. Tjeeminee, wat is How To Make Friends een lichte plaat. Ten eerste is-ie zó afgelopen. Elf liedjes in iets meer dan een half uurtje. En ten tweede hebben die een hoog lalala-gehalte, met songteksten in heerlijk naïef kleuterschool-Engels (“Par Avion”). Blijheid in een doosje. Het leukste is de opener “Frequency”, dat zelfs een catchy refrein heeft. En “Underwear” is ook wel aardig. Maar het jammere is dat je daarmee meteen alle nummers gehad hebt waarin de synthesizer nog enigszins pittig klinkt. Op de rest van het album van deze IJslandse band is het lulligheid troef. En dat is zonde, want een nummer als “Optical” kan met wat meer opsmuk live wel eens een behoorlijke knaller blijken te zijn – de band treedt live inmiddels met een hele groep op, in plaats van als duo hoe het in 2005 begon. Sowieso weet je het nooit bij dit soort electropopbandjes. Het Franse Kap Bambino klinkt op plaat bijvoorbeeld vervelend gruizig, terwijl de livereputatie van de band absoluut fenomenaal is. Of neem The Whitest Boy Alive, dat moet je puur live horen. Hoe het bij FM Belfast gesteld is, kan ik op basis van dit debuutalbum echt niet beoordelen. Neem nou “Pump”, met afstand het meest irritante nummer. Het is pesterig langzaam en vermoeid opgenomen: spreek de tekst “Get the party going on the dancefloor” zo langzaam uit dat-ie tien seconden duurt, denk er een slome beat bij en dat is het. Het móet wel een gimmick zijn. Speel je daarentegen het hele album op hogere snelheid af, dan is het goed te doen. We zullen het dus binnenkort zien op Eurosonic.

mij=Kimi / Konkurrent